- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 18 Απριλίου 2022 18 Απριλίου 2022
Με δύο πούλμαν που ξεκίνησαν από τη Νίκαια το πρωί της Κυριακής 20-02-2022 και η μέρα σχεδόν ζεστή, θα έλεγες για αυτή την εποχή, κατάλληλη πάντως για την εξόρμησή μας στο όρος Κυλλήνη ή Ζήρια, όπως είναι ευρύτερα γνωστή.
Σταματήσαμε για λίγο στο Κιάτο, αφήσαμε πίσω μας και το Ξυλόκαστρο, και μετά το Δερβένι Κορινθίας πήραμε τον ανηφορικό και γεμάτο στροφές δρόμο για Ευρωστίνα και Κάτω Ταρσό. Τα δυο χωριά Άνω και Κάτω Ταρσός βρίσκονται σε υψόμετρο 1.100 μέτρα περίπου, στα δυτικά της Κυλλήνης πλάι στον Όλβιο ποταμό, λίγο χαμηλότερα από το Σαραντάπηχο που γνώρισε τη δόξα στη διάρκεια του μεσοπολέμου, στη δεκαετία του ΄30 σαν παραθεριστικό κέντρο που είχε ακόμα και ελικοδρόμιο!
Είναι δυο γειτονικά ορεινά χωριά, πάνω στις πλαγιές της Κυλλήνης, που περιβάλλονται από πανύψηλα βράχια που έχουν λαξευτεί μέσα στους αιώνες , οι βράχοι των “Μετεώρων της Κορινθίας “, όπως λέγονται.
Απ΄ έξω από το όμορφο ορεινό χωριό αποβιβαστήκαμε και φτάνοντας στην πλατεία του χωριού με το γραφικό πλάτανο ετοιμαστήκαμε για την πεζοπορία.
Οι ορειβάτες και οι πεζοπόροι θα έκαναν μια κοινή διαδρομή προς την Παναγία του Βράχου-Αγία Τριάδα-Ταξιάρχες και στη συνέχεια οι ορειβάτες θα ανέβαιναν στην κορυφή της Τούρλας ενώ οι πεζοπόροι από το δρόμο θα κατέβαιναν στον Φενεό.
Αυτό το εκκλησάκι, η Παναγία του Βράχου δηλαδή, ήταν ο πρώτος μας στόχος. Ξεκινήσαμε λοιπόν όλοι μαζί παίρνοντας το χωματόδρομο που οδηγεί στη Παναγία του Βράχου. Το θέαμα εντυπωσιακό με τους πανύψηλους βράχους να υψώνονται πάνω μας και από κάποια σημεία να τρέχουν άφθονα νερά.
Φτάσαμε μετά από ¾ περίπου της ώρας, ανεβήκαμε τα λίγα σκαλάκια, καθώς μας “έραιναν” τα νερά του καταρράκτη που ξεκινούσε από την κορυφή του βράχου και δημιουργούσε ένα υπέροχο θέαμα, καθώς κυλούσε πάνω στον βράχο, και εξερευνήσαμε το εσωτερικό του ναού. Το εκκλησάκι που φωτιζόταν μόνο από τα κεριά και από ένα μικρό φως φωτοβολταϊκού.
Αποτελείται από 3 θολωτούς χώρους και δεύτερο όροφο, από τον οποίο η θέα που αντικρίσαμε ήταν υπέροχη προς την πεδιάδα και τη χιονισμένη Ζήρια. Αυτός χρησίμευε ως αποθήκη τροφίμων αλλά και ως καταφύγιο στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας και της Κατοχής.
Πολλές οι εικόνες στον ναό, κρεμασμένα επίσης σε σχοινάκια πολλά αναθήματα και αγίασμα στον πρώτο χώρο.
Φύγαμε σχεδόν όλοι από εκεί, αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, και πήραμε τον δρόμο για Φενεό. Συνέχεια γυρνούσαμε προς τα πίσω, για να αποχαιρετίσουμε τα περήφανα βράχια των κορινθιακών Μετεώρων και να τα φωτογραφίσουμε από όλες τις πλευρές.
Κάπου εκεί προς το τέλος των βράχινων όγκων βρίσκεται και μια άλλη σπηλιά, που την έχουν ονομάσει “Σπήλαιο των Άγγλων”, μια που κρύβονταν εκεί μέσα Άγγλοι αλεξιπτωτιστές κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής. Προσπεράσαμε και τη Μονή Αγίας Τριάδας λίγο πιο κάτω από την Παναγία του Βράχου και συνεχίσαμε τον δρόμο μας, μια και ήταν κλειστή.
Πάνω σε κάποιους από αυτούς υπήρχε το κάστρο της πόλης, το “Κάστρο Σφυρών”. Ονομάστηκε έτσι, επειδή, όταν το πολιόρκησε ο Μωάμεθ ο πολιορκητής στα μέσα του 15ου αι., έσυρε από τους αστραγάλους, τα σφυρά, τους πολιορκημένους που παραδόθηκαν, βγάζοντάς τους έξω από την πόλη, παρόλο που τους είχε υποσχεθεί να τους αφήσει να συνεχίσουν τη ζωή τους. Από τις γυναίκες, άλλες αιχμαλωτίστηκαν κι άλλες, όπως λέει η παράδοση, έπεσαν από τους βράχους. Μία από αυτές πέφτοντας με το μωρό της στην αγκαλιά επικαλέστηκε τη βοήθεια της Παναγίας κι έτσι βρέθηκε στη βάση του βράχου στα 100 μετρά σώα και αβλαβής. Από ευγνωμοσύνη η γυναίκα αυτή έχτισε στη σχισμή του βράχου μια μικρή εκκλησιά, βάζοντας μέσα κάποιες εικόνες.
Αφού επισκεφτήκαμε τη Παναγία του Βράχου φύγαμε για το γραφικό εκκλησάκι των Ταξιαρχών, μέσα στα έλατα και σε ένα καταπράσινο μέρος με κτήματα από καρυδιές που είναι ένα ακόμα ένα αγαπημένο σημείο των επισκεπτών.
Στην ανηφορική διαδρομή μας, που δεν ήταν και λίγη, μικρή “ ανάσα” πρόσφερε η σύντομη επίσκεψη στο ενδιαφέρον, όσον αφορά την αγιογράφησή του, εκκλησάκι του Ταξιάρχη.
Θλιβερή όμως η εικόνα που παρουσίαζαν οι τοιχογραφίες, μια και αρκετοί επισκέπτες, φρόντισαν για την “ υστεροφημία ” τους, παλαιότεροι και νεότεροι, χαράζοντας όχι μόνο το όνομά τους αλλά και την ημερομηνία της επίσκεψής τους! Και δεν φαινόταν καθόλου ατάλαντος ο καλλιτέχνης των αγιογραφιών!
Στη συνέχεια είχαμε μια όμορφη διαδρομή μέσα στο δάσος από έλατα με θέα την πεδιάδα του Φενεού αρκετά κάτω από εμάς, να μας συντροφεύει στη διάρκεια όλης της πορείας. Στην πεδιάδα φαίνονταν τα μικρά σπιτάκια δίπλα στον Όλβιο, ( =τον γαλήνιο, τον ήρεμο) ποταμό του χωριού Στενό, και απέναντι στην άκρη της πεδιάδας ένα άλλο όμορφο χωριό η Γκούρα. Και κάπου εκεί κάτω, προς τα νοτιοδυτικά, βρισκόταν και η λίμνη Δόξα και η Μονή του Αγ. Γεωργίου, στα ριζά της Ντουρνουβάνας.
Στα αρχαία χρόνια η Φενεός ήταν μια σημαντική πόλη-κράτος της Πελοποννήσου, με ακρόπολη, κοντά στο σημερινό χωριό Καλύβια, με ναούς αφιερωμένους στον Ασκληπιό και την Υγεία, στον Ποσειδώνα, τη θεά Δήμητρα, με στάδιο, όπου τελούνταν τα Ερμαία, προς τιμήν του Ερμή του Κυλλήνιου, και ιππόδρομο. Σήμερα μπορεί κανείς να δει ερείπια από τα τείχη, διάφορα κτήρια, ενώ στο μικρό αρχαιολογικό μουσείο στο χωριό Μεσινό βλέπεις αγάλματα και μέλη αγαλμάτων από τον ίδιο χώρο.
Προχωρώντας κάποιοι φίλοι μας μάζευαν και χορταράκια, που ήταν βέβαια μικρά και λιγοστά ακόμα, μιας και πριν λίγο καιρό ήταν όλα σκεπασμένα από το χιόνι. Χαρούμενες κατηφόριζαν πλέον συνεχώς οι παρέες στο δρομάκι αλλά και στα μονοπάτια και έτσι πλησιάσαμε κάποια στιγμή κατεβαίνοντας το πάνω μέρος του Φενεού, όπου βρίσκονται και οι κεραίες τηλεπικοινωνίας. Είχαμε βγει πλέον στην άσφαλτο και βρεθήκαμε μέσα στο χωριό κατηφορίζοντας συνεχώς προς το κατώτερο σημείο του χωριού, όπου βρισκόταν το πούλμαν.
Περάσαμε από την εντυπωσιακή εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, του τέλους του 19ου αι., χτισμένη με διάφορα είδη πέτρας και με αρκετά όμορφα στολίδια εξωτερικά με κεραμίδι. Τα σπίτια πετρόκτιστα, ως επί το πλείστον, φάνταζαν έρημα, αφού το χωριό μάλλον κατοικείται κυρίως το καλοκαίρι. Πού και πού βλέπαμε κάποιον κάτοικο...
Φτάνοντας στο πούλμαν φύγαμε για το Στενό όπου ήταν και οι ταβέρνες που θα γευματίζαμε. Δοκιμάσαμε τα νόστιμα φαγητά, ήπιαμε καφεδάκι, τσαγάκι και στο τέλος φάγαμε το γλυκάκι κέρασμα του μαγαζιού.
Αργά το απόγευμα κατέφτασαν εδώ και οι ορειβάτες οι οποίοι έκαναν μια 7ωρη διαδρομή ψηλότερα προς τις κορυφές. Μετά τους Ταξιάρχες πρώτοι οι ορειβάτες ετοιμάστηκαν και πήραν τον ανήφορο πρώτα σε χωματόδρομο και ύστερα στο ανηφορικό χιονισμένο μονοπάτι. Εδώ συνάντησαν αρκετά χιόνια, μισό μέτρο, μέχρι που έφτασαν στο διάσελο.
Η θέα εντυπωσιακή όπου φαίνεται νότια η κορυφή Τούρλα, Ανατολικά η Ζήρια, νότια η Ντουρντουβάνα και πίσω βόρεια στο βάθος ο Κορινθιακός κόλπος και πιο ψηλά ο Ελικώνας και ο Παρνασσός. Μια μικρή στάση σε κάποιο μαντρί για ξεκούραση, πίνοντας ένα τσιπουράκι για ζέσταμα και ό,τι φαγητό είχε ο καθένας μαζί του για να πάρουν δυνάμεις. Από εκεί κατευθύνθηκαν προς την Τούρλα με θέα προς τον ορεινό Φενεό και τη Ζήρια.
Κινήθηκαν για αρκετή ώρα μέσα στα χιόνια πέρασαν χαμηλά από την κορυφή και ύστερα πήραν το κατηφορικό μονοπάτι που συνήθως χρησιμοποιούν οι βοσκοί τους καλοκαιρινούς μήνες και έφτασαν ύστερα από αρκετές ώρες πάνω από το Φενεό. 
Διέσχισαν το χωριό πέρασαν από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα και έφτασαν εκεί όπου τους περίμενε το πούλμαν και τους μετέφερε στο Στενό. Τελικά έφτασαν κοντά στα ταβερνάκια όπου ήδη βρισκόντουσαν όλοι οι άλλοι της παρέας, κάνοντας έτσι μια υπέροχη διαδρομή 7 ωρών, σε ένα τα ωραιότερα μέρη της ορεινής Κορινθίας.
Αμέσως αναχωρήσαμε για Νίκαια γιατί άρχισε να βραδιάζει. Κατά τις 9 η ώρα μετά από μια σύντομη στάση στο Κιάτο, φτάσαμε στη βάση μας, χορτάτοι από τις εμπειρίες της μέρας, εντυπωσιασμένοι από τα υπέροχα τοπία που συναντήσαμε και την όμορφη διαδρομή που περπατήσαμε πάνω την πεδιάδα του Φενεού.
