Την  Κυριακή το πρωί, 17 Δεκεμβρίου 2021, ξεκινήσαμε από τη Νίκαια και κάναμε μια όμορφη πεζοπορία  στο αγαπημένο μας βουνό, το Μαίναλο στην  Αρκαδία. Εδώ στην περιοχή αυτή, κατά τη μυθολογία, ο πρώτος βασιλιάς της , ο Αρκάς, γιος του Δία και της Καλλιστώς, δίδαξε στους κατοίκους της περιοχής – που αργότερα ονομάστηκαν Αρκάδες προς τιμή του – πώς να φτιάχνουν ψωμί και να γνέθουν μαλλί.  Ήταν η χώρα όπου στη μυθολογία γεννήθηκε η μουσική με την ανακάλυψη του αυλού από τον θεό Πάνα και που αργότερα κατά την Αναγέννηση ύμνησαν οι κυριότεροι ποιητές και λογοτέχνες στα «Βουκολικά» έργα τους.

 

Σε αυτά  τα ειδυλλιακά τοπία με τα ελατοσκέπαστα βουνά, τα οροπέδια, τα φαράγγια, τα ποτάµια που συνοδεύονται με τον ήχο από τα κελαηδίσματα των πουλιών  και τα απομακρυσμένα κουδουνίσματα  των κοπαδιών,  σαν μια πανάρχαια μουσική από τον ήχο της καλαμένιας φλογέρας του τραγοπόδαρου θεού Πάνα περπατήσαμε για μια ακόμη φορά.

Με το πούλμαν κατευθυνθήκαμε προς Κόρινθο, κάνοντας  μια στάση στο Σπαθοβούνι για καφέ και  συνεχίσαμε για Τρίπολη. Διασχίσαμε την πόλη της Τρίπολης που εκείνη την ώρα άρχιζε σιγά-σιγά να ξυπνάει, περάσαμε το Παναρκαδικό νοσοκομείο  και συνεχίσαμε τον επαρχιακό δρόμο για την Αλωνίσταινα.

H Αλωνίσταινα, χτισμένη σε υψόμετρο 1.220 μέτρων, απλώνεται σε μια μικρή κοιλάδα μέσα στο καταπράσινο δάσος του Μαινάλου, δίπλα σε ένα μικρό ποταμάκι και βρίσκεται πολύ κοντά στο χιονοδρομικό κέντρο του Μαινάλου και στην κορυφή Οστρακίνα.

Το τοπίο είναι εντυπωσιακό και προσφέρεται για μικρές βόλτες και πεζοπορίες στα μικρά μονοπάτια στου δάσους. Το χωριό είναι πολύ γνωστό για τις άφθονες πηγές και βρύσες του. Παλαιά πετρόκτιστα αρχοντικά και όμορφα σπίτια φτιαγμένα από Λαγκαδιανούς μαστόρους, φημισμένους για την τέχνη τους. Από την Αλωνίσταινα καταγόταν η μητέρα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Ζαμπία Κωτσάκη, και εκεί  έζησε και  ο Γέρος του Μοριά στα παιδικά του χρόνια.

Από τον Αϊ Γιάννη τον Ρηγανά στην Αλωνίσταινα ξεκίνησαν  και οι δυο πεζοπορίες 4 και 5 ωρών, οι οποίες ακολούθησαν το σηματοδοτημένο ανηφορικό μονοπάτι. Περάσαμε μέσα από πυκνά έλατα, μονοπάτια μέσα στα λιβάδια, δασικούς δρόμους, διασχίσαμε ρέματα και συναντήσαμε αρκετές πηγές.

Το χιόνι, μερικών εκατοστών , που είχε πέσει την προηγούμενη  μέρα και δεν είχε προλάβει ακόμα να παγώσει ήταν κάτασπρο και αφράτο.

Στη  διαδρομή περπατήσαμε και σε πολλά λιβάδια, έρημα  παρατημένα χωράφια, που αλλοτινές εποχές έσφυζαν από ζωή. Εδώ   οι Αρκάδες όργωναν , έσπερναν, θέριζαν και αλώνιζαν τη σοδειά τους.

 

Το μονοπάτι είναι ο παλιός δρόμος που συνέδεε την Αλωνίσταινα με το Λιμποβίσι.

Φτάνοντας στην τοποθεσία Κορφοξυλιά όπου υπάρχουν πολλές πηγές και μια στάνη πήραμε το μονοπάτι προς την Ελάτη.

Συνεχίσαμε προς τα Καναλάκια , περάσαμε την άσφαλτο και κάναμε μια μικρή διαδρομή μέσα στα έλατα , φτάσαμε στη σπηλιά του Λύγκου και κατεβήκαμε στην Εφτακαρβελού (Εφτά ψωμιά).

Εδώ υπάρχει η γνωστή πηγή και πιο δίπλα η εκκλησία της Ζωοδόχου πηγής μια όμορφη τοποθεσία όπου έχουμε έρθει αρκετές φορές στην παιδική εκδρομή του Φυσιολάτρη.

Η ώρα είχε πάει σχεδόν τέσσερεις το απόγευμα, είχε φτάσει και δεύτερη ομάδα που ερχόταν πίσω μας στα Καναλάκια και οι δυο ομάδες  επιβιβαστήκαμε  στο πούλμαν για να επισκεφτούμε το Λεβίδι. Γνωστό κεφαλοχώρι με τα  πολλά αρχοντικά του, πετρόχτιστα και καμαρωτά, μαρτυρούν τις δόξες  του Λεβιδίου και την εμπορικότητά του τα προηγούμενα χρόνια.

Στην πλατεία βρίσκεται το άγαλμα του Αναγνώστη Στριφτόμπολα, που ήταν ανιψιός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και έπεσε στην πρώτη μάχη του Λεβιδίου (14 Απριλίου 1821). Από το Λεβίδι καταγόταν ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου.

Μουσείο με προσωπικά αντικείμενά του στεγάζεται στο πατρικό του σπίτι, το οποίο επεκτάθηκε από την κοινότητα Λεβιδίου και το Δήμο Τρίπολης, ακολουθώντας την τοπική αρχιτεκτονική. Στην κεντρική πλατεία του χωριού υπάρχει και η προτομή του. Λίγο έξω από το χωριό βρίσκεται το κτήριο της Γεωργικής Σχολής (Παλιό Γυμνάσιο) που ιδρύθηκε από τον Παπαναστασίου κατά τη διάρκεια της θητείας του στο υπουργείο Γεωργίας (1926-1928) και λειτούργησε σαν Γυμνάσιο μέχρι το 1969.

Η πλατεία αποτελεί τόπο συνάντησης των Λεβιδιωτών, ενώ γύρω από την πλατεία βρίσκονται παντοπωλεία, ταβέρνες, καφενεία. Οι ταβέρνες ακολουθούν κυρίως την τοπική αρκαδική κουζίνα και υπάρχουν καταστήματα με τοπικά προϊόντα και γλυκά. Στην πλατεία του χωριού καθίσαμε στα γνωστά ταβερνάκια, όπου κάνουν τα πιο νόστιμα ψητά στη σούβλα, απολαύσαμε τα φαγητά τους  και στις 6.30 αναχωρήσαμε για τη Νίκαια.

 

Ήταν ακόμα μια όμορφη πεζοπορία από τις πολλές που κάνουμε στο αγαπημένο βουνό του Φυσιολάτρη, το Μαίναλο.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•