Ξεκινήσαμε Πέμπτη πρωί , 28 Οκτωβρίου, με 2 πούλμαν, γύρω στα 90 άτομα, για Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας, όπου κάναμε μια ημίωρη στάση για τις μικρές ... ανάγκες μας. Τελικός προορισμός μας το “βουνό των Κενταύρων” , του Χείρωνα, δασκάλου του Αχιλλέα, του Ηρακλή και όπου διδάχτηκε την ιατρική ο Ασκληπιός, αλλά και το βουνό της θερινής κατοικίας των θεών του Ολύμπου. Συγκεκριμένα, το 4ήμερο αυτό, θα κινούμαστε στον Βόλο, το κεντρικό Πήλιο και την περιοχή του Αλμυρού.

Αφήσαμε πίσω μας τη Λαμία, με το μεσαιωνικό κάστρο της, το επίνειό της, τη Στυλίδα, περάσαμε από τον Αλμυρό, ονομαστό για την ομώνυμη μάχη, που διεξήχθη εδώ ανάμεσα στους Καταλανούς μισθοφόρους και τον στρατό του Δουκάτου Αθηνών, στα 1311, τη Νέα Αγχίαλο, με τον τεράστιο αρχαιολογικό χώρο, με τις παλαιοχριστιανικές βασιλικές 5^ου και 6^ου αι. μ.Χ., πράγμα που δηλώνει πόσο σημαντικό θρησκευτικό κέντρο ήταν τότε...

 

Ήμαστε στον Βόλο, τη χαρούμενη και ζωντανή πολιτεία με το μεγάλο λιμάνι και την εξαιρετική ρυμοτομία, το μεσημεράκι, και στην όμορφη παραλία του Αναύρου παραμείναμε για το κρύο μας γεύμα- προσφορά του Φυσιολάτρη. Όμορφη και ηλιόλουστη η μέρα κι έτσι απολαύσαμε το φαγητό μας καθισμένοι πάνω στα βραχάκια ή στην άμμο.

Στην προκαθορισμένη ώρα ξεκίνησε η ξενάγηση της 1^ης ομάδας στο διπλανό Αθανασάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου, με ταυτόχρονη ξενάγηση από 2 ξεναγούς, και σε σαράντα πέντε λεπτά ακολούθησε και η 2^η ομάδα, η οποία ξεναγήθηκε με τον ίδιο τρόπο.

Πολύ καλά οργανωμένο και “πλούσιο” σε εκθέματα το μουσείο, η ξενάγηση στις αίθουσες του οποίου ξεκίνησε με την αναφορά από την ξεναγό στην προϊστορική Θεσσαλία και  ιδιαίτερα στους νεολιθικούς οικισμούς της, Σέσκλο, Διμήνι και άλλους. Ειδώλια, εργαλεία, αγγεία, κοσμήματα, ομοιώματα οικιών, σφραγίδες και άλλα αντικείμενα εκτίθενται, πολλές φορές και σε ελεύθερη παρουσίαση ( χωρίς προθήκες! ), ώστε ο επισκέπτης να προσεγγίζει άμεσα τον νεολιθικό άνθρωπο που τα δημιούργησε. Σε ξεχωριστή αίθουσα θαυμάζει κανείς τις περίφημες γραπτές επιτύμβιες στήλες από τη Δημητριάδα, οι οποίες δίνουν πολλές πληροφορίες για την πόλη που ίδρυσε ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, στα τέλη του 3^ου αι. π.Χ. Εδώ υπάρχουν και πολλά κτερίσματα από τα νεκροταφεία της ακμαίας αυτής πόλης, τόσο στα ελληνιστικά όσο και στα ρωμαϊκά χρόνια.

Τρεις αίθουσες είναι αφιερωμένες στις χθόνιες θεότητες που λατρεύονταν στη Θεσσαλία και σε αυτές επίσης ο επισκέπτης παίρνει πληροφορίες για τις αρχαίες αντιλήψεις για τη μεταθανάτια ζωή και τα ταφικά έθιμα, με τα εκτιθέμενα ταφικά κτερίσματα και την αναπαράσταση τάφων. Σε μια νέα πτέρυγα, τέλος, το θέμα είναι η εξέλιξη της θεσσαλικής πόλης από τη μυκηναϊκή ως τη ρωμαϊκή εποχή, με άξονα τις 3 σημαντικές πόλεις της Ιωλκού, των Φερών και της Δημητριάδας.

Είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρων ο νομός Μαγνησίας, τόσο από την πλευρά της μυθολογίας όσο και ιστορικά και πολιτισμικά, γενικότερα. Πάμπολλοι οι αρχαιολογικοί χώροι, τα μουσεία, οι βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες, τα μοναστήρια, οι αίθουσες σύγχρονης τέχνης και οι πινακοθήκες του νομού.

Το μαρτυρούν εξάλλου οι πολλές κοκκινωπές πινακίδες που συναντούμε στον δρόμο μας, καθώς πλησιάζουμε στην πόλη του Βόλου, με ενδείξεις για τους αρχαιολογικούς και ιστορικούς χώρους του νομού Μαγνησίας ( Αλμυρός, Σέσκλο, Διμήνι, Δημητριάδα, Ιωλκός κ.ά. ).

Στον εξωτερικό χώρο του μουσείου θαυμάσαμε και τα ομοιώματα νεολιθικών οικιών σε φυσικό μέγεθος, που βρίσκονται δίπλα στη θάλασσα.

Μπήκαμε έπειτα στα πούλμαν και σε λίγη ώρα ανηφορίζαμε προς τον Άνω Βόλο, με τα όμορφα αρχοντικά, αφήνοντας πίσω μας μια πανέμορφη θέα προς τον Παγασητικό κόλπο.

Το ένα πούλμαν με τους πεζοπόρους αφού πέρασαν  την Πορταριά, συνέχισαν μέχρι την Αλυκόπετρα  από όπου ξεκίνησαν την  πεζοπορία τους  για να φτάσουν μέχρι τα Χάνια. Στην αρχή πήραν το μονοπάτι με τα κίτρινα ταμπελάκια που  στην αρχή κινείται μέσα σε πουρνάρια  και παλιούρια και ανεβαίνοντας συναντάει το υπέροχο δάσος του Πηλίου με οξιές και μαύρη πεύκη. Η διαδρομή υπέροχη με θέα προς το Βόλο και το Παγασητικό κόλπο. Είναι το παλιό μονοπάτι που συνέδεε τα Χάνια με την πόλη του Βόλου. Περνάει μέσα από κτήματα με μηλιές και καστανιές με τρεχούμενα νερά και φτάνει στο ρέμα Καραμάνη, όπου εδώ βρίσκεται το ερειπωμένο Σανατόριο του Καραμάνη. Ένα πρότυπο θεραπευτήριο για τη φυματίωση που λειτούργησε πάνω από 50 χρόνια από το 1909 μέχρι και το 1963. Συνεχίζοντας για τα Χάνια βρίσκεις το Ορειβατικό καταφύγιο του Πάνα Βόλου  και κατηφορίζοντας σχεδόν σούρουπο έφτασαν οι πεζοπόροι μας στα  δύο ξενοδοχεία στα  Χάνια του Πηλίου.

Το 2^ο πούλμαν με τους περιηγητές κατευθύνθηκε προς το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Πορταριάς, όπου ξεναγηθήκαμε από τον αρμόδιο και στους 2 ορόφους του αρχοντικού Ζούλια, όμορφου και διακοσμημένου και εξωτερικά διατηρητέου κτίσματος του 1864. Αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα των αιγυπτιώτικων αρχοντικών του β΄μισού του 19^ου αι. και στις 7 αίθουσές του υπάρχουν όχι μόνο αντικείμενα που έφεραν οι ξενιτεμένοι στην Αίγυπτο Πορταρίτες από εκεί, αλλά και διάφορα εκθέματα που καταδεικνύουν την ιδιωτική και κοινωνική ζωή των ανθρώπων του χωριού, όπως ενδύματα, οικιακά σκεύη, φωτογραφίες, κεντήματα, χειρόγραφα, βιβλία, καθώς ό,τι διασώθηκε από το πολυτελές ξενοδοχείο των αρχών του 20^ου αιώνα «Μέγα Θεοξένια».

Κάποιοι φίλοι περπάτησαν ως το γειτονικό χωριό της Μακρινίτσας, ενώ αρκετοί μεταφέρθηκαν με το πούλμαν ως το σημείο όπου επιτρεπόταν η πρόσβαση και η στάθμευση.

Η Μακρυνίτσα είναι παραδοσιακός οικισμός, που χτίστηκε το 1204 και γνώρισε μεγάλη ακμή χάρη στο εμπόριο και τη βυρσοδεψία στα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας. Είναι από τα τουριστικότερα ορεινά χωριά της Ελλάδας και φημίζεται για το παραδοσιακό της χρώμα, την ιδιαίτερη πηλιορείτικη αρχιτεκτονική και για την υπέροχη θέα που προσφέρει προς τον Βόλο αλλά και τον Παγασητικό.

Από εδώ καταγόταν η ηρωική οικογένεια Μπασδέκη, η οποία πρωταγωνίστησε τόσο σους αγώνες της Επανάστασης του ΄21 όσο και στην επανάσταση της Θεσσαλίας το 1878. Προς τιμήν της αγωνίστριας Μαργαρίτας Μπασδέκη, η οποία πρωτοστάτησε στους αγώνες αυτούς, έχει στηθεί μνημείο σε ένα καλντερίμι με θέα τη θάλασσα.

 

Οι τουρίστες παρέμειναν στο “μπαλκόνι του Πηλίου” για μία ώρα περίπου. Απόλαυσαν τη θέα  προς τον Βόλο και τον Παγασητικό κόλπο από τα τραπεζάκια της κεντρικής πλατείας, μπήκαν στο τσιπουράδικο, στον τοίχο του οποίου ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος απεικόνισε τον Κατσαντώνη σε ανάπαυλα, είδαν, εξωτερικά μόνο δυστυχώς, γιατί ήταν κλειστό, το αρχοντικό Τοπάλη, στο οποίο στεγάζεται το Λαογραφικό Μουσείο, προσκύνησαν στην εκκλησία του Τιμίου Προδρόμου(1792), κόσμημα για την πλατεία, περπάτησαν στα καλντερίμια, ήπιαν νεράκι από την ονομαστή μαρμάρινη κρήνη « Λιοντάρια » ή « Αθάνατο Νερό », και, αφού πήραν τα αρωματικά τους βότανα και ενθύμια από το χωριό, έφυγαν για το ξενοδοχείο τους στα Χάνια.

Τα Χάνια βρίσκονται σε υψόμετρο 1.190 μ. και αποτελούν πέρασμα για το χιονοδρομικό κέντρο. Γι΄αυτό και υπήρχαν ανέκαθεν εδώ πολλά καταλύματα και ταβέρνες για τους περαστικούς και όχι μόνο... Η διαφορά θερμοκρασίας ήταν εμφανής, όταν φτάσαμε στα ξενοδοχεία μας.

Πήραμε τα δωμάτιά μας, όπου ξεκουραστήκαμε και κατεβήκαμε γύρω στις 8:30 για το δείπνο μας. Αποχαιρετιστήκαμε, αφού συζητήσαμε πώς περάσαμε τη μέρα και αποχωρήσαμε όλοι στα ιδιαίτερά μας…

Παρασκευή, 29 Οκτωβρίου, στις 8 το πρωί αναχώρησαν οι πεζοπόροι μας για να περπατήσουν στο Μονοπάτι των Καταρρακτών, που ξεκινάει από τα Χάνια και καταλήγει σχεδόν στη θάλασσα. Μια καταπληκτική διαδρομή μέσα σε δάσος οξιάς και καστανιάς, παράλληλα με την πορεία του Μεγάλου ρέματος, που βρίσκεται  ανάμεσα Ανήλιο και Μακρυρράχη. Είναι ένα νέο μονοπάτι του Πηλίου, από τα ομορφότερα, που σηματοδοτήθηκε το 2016.

Ονομάστηκε «μονοπάτι των καταρρακτών»  από τους πολλούς εντυπωσιακούς καταρράκτες που συναντάς καθώς και τις πολλές βάθρες, που είναι  κατάλληλες για κολύμπι τους καλοκαιρινούς μήνες. Το μονοπάτι ξεκινάει πενήντα μέτρα μετά από το πρώτο πάρκινγκ του χιονοδρομικού. Υπάρχει σήμανση με κόκκινα σημάδια αριστερά στον δρόμο και το μονοπάτι φεύγει  λοξά κατηφορίζοντας μέσα στις οξιές και τις αγριόλευκες. Περπατήσαμε στην αρχή σε δάσος με χαμηλές οξιές και, περνώντας ένα ρεματάκι, φθάσαμε σε δασικό δρόμο στη θέση Νησάκι.

 

Εδώ, λίγο  πιο πάνω από τον  δρόμο σε πλάτωμα με θέα το ποτάμι βρίσκεται το καταφύγιο κυνηγών Μακρυρράχης, όπου κάναμε την πρώτη μας στάση στα τραπεζάκια που υπήρχαν στη βεράντα του. Το καταφύγιο ήταν ανοιχτό  και υπάρχει δυνατότητα διανυκτέρευσης με φουρνάκι για μπάρμπεκιου, μόνο που η  βρύση του ήταν χωρίς νερό. Αφήσαμε το καταφύγιο και παίρνοντας τον δρόμο ξαναμπήκαμε στο δάσος, αφού περάσαμε ένα μικρό ποταμάκι.

Στον δρόμο μας συναντάμε μια παράξενη οξιά που ο κορμός της έμοιαζε με «Δυο Κουάλα» αγκαλιασμένα. Αφού φωτογραφηθήκαμε  εδώ, συνεχίσαμε και φτάσαμε στη θέση Πλακωτούρα και, κάνοντας μια μικρή παράκαμψη πέντε λεπτών προς τα αριστερά, φτάσαμε στον πρώτο καταρράκτη ύψους περίπου είκοσι μέτρων.

Το ποτάμι με το πέρασμα των αιώνων έχει σκάψει τον βράχο  και λίγο πιο κάτω έπεφτε το νερό  από μεγάλο ύψος σχηματίζοντας μια βάθρα. Αφού θαυμάσαμε την ομορφιά του καταρράκτη, επιστρέψαμε πίσω και ακολουθήσαμε για λίγο τον δρόμο που ανηφορίζει ελαφρά και στη συνέχεια τραβερσάραμε την πλαγιά και κατηφορίζοντας περάσαμε από δυο ερειπωμένα καλύβια.  Πιο κάτω συναντήσαμε ένα τσιμεντένιο αυλάκι χωρίς νερό και ακολουθώντας το βέλος προς τα αριστερά δίπλα στο αυλάκι κατευθυνθήκαμε προς το ποτάμι.

Περπατήσαμε για λίγο στο μονοπατάκι που οδηγεί στον δεύτερο μεγάλο καταρράκτη στη Δέση Παναγίτσα. Ένα πέρασμα δύσκολο, γιατί βαδίζουμε ισορροπώντας πάνω στο τσιμεντένιο αυλάκι, όπου από κάτω αριστερά και δεξιά μας υπάρχει κενό (πέρασμα ακατάλληλο για αυτούς που έχουν υψοφοβία) και σκύβοντας σε κάποιο σημείο, για να περάσουμε από κάποιο βράχο, φτάνουμε στον δεύτερο καταρράκτη που πέφτει ορμητικά και με βουητό, σχηματίζοντας μια μεγάλη βάθρα. Το νερό αρκετό αυτή την εποχή, αφού οι βροχές των προηγουμενων ημερών  τροφοδότησαν  τα πολλά ποτάμια του Πήλιου.

Εδώ βγάλαμε φωτογραφίες  και περνώντας πάλι το τσιμεντένιο αυλάκι  συνεχίσαμε το μονοπάτι, περάσαμε δίπλα από ένα καλύβι  και μετά από λίγο φτάσαμε στη μεγαλύτερη και ωραιότερη βάθρα του ποταμού στη θέση Καβούρια. Ένα σημείο απαράμιλλης ομορφιάς, όπου οι πιο τολμηροί μπορούν να κολυμπήσουν! Το σημείο αυτό προσέγγισε και η δεύτερη ομάδα μας ερχόμενη από τον Προφήτη Ηλία  και, παίρνοντας τον χωματόδρομο από το Καράβωμα, έφτασε στη θέση Καβούρια.

 

Διασχίζοντας το ρέμα, πήραμε το μονοπάτι που βγαίνει λίγο πιο πάνω σε ένα κτήμα με μηλιές. Κάναμε τον γύρο του κτήματος και βγήκαμε σε τσιμεντοστρωμένο αγροτικό δρόμο, τον πήραμε προς τα δεξιά κατηφορίζοντας και λίγο πιο κάτω τον αφήσαμε και,  διασχίζοντας ένα άλλο κτήμα, φθάσαμε πάλι στην κοίτη του ρέματος.

Περνώντας απέναντι  βρήκαμε ξανά τον δρόμο, που μπαίνει μέσα σε δάσος από μεγάλες καστανιές. Συνεχίσαμε τον δρόμο μας, αφήνοντας δεξιά τον δρόμο που φεύγει για τον Κισσό και λίγο  πιο πέρα συναντήσαμε το εκκλησάκι της Παναγίτσας (Ζωοδόχου Πηγής). Αφήσαμε έναν άλλο δρόμο δεξιά μας και συνεχίσαμε, ακολουθώντας πάντα το Μεγάλο Ρέμα, για να βγούμε στα θερμοκήπια με τα καλλωπιστικά φυτά κοντά στη γέφυρα της ασφάλτου ανάμεσα στα χωριά Μακρυρράχη και Ανήλιο, στη θέση Φελούκα. Βαδίζοντας πλέον πάνω στην άσφαλτο προς τα αριστερά (βόρεια), σε 10 λεπτά  φθάσαμε στην πλατεία της Μακρυρράχης. Επόμενη επίσκεψή μας η Ζαγορά όπου εκεί είχαν φτάσει νωρίτερα και οι τουρίστες μας.

Η αναχώρηση για τους τουρίστες το πρωί ήταν στις 9 και προορισμός η Ζαγορά, όπου έφτασαν εκεί  γύρω στις 10.

Η Ζαγορά, το μεγαλύτερο και ιστορικότερο χωριό του Ανατολικού Πηλίου, πίσω από το βουνό, όπως ακριβώς θέλει να πει το όνομά της στη σλαβική γλώσσα, απλώνεται σε μια καταπράσινη και ηλιόλουστη πλαγιά του βουνού.

Παραδοσιακός οικισμός  με 4 συνοικίες γύρω από την ομώνυμη εκκλησία της η καθεμιά, με τα καλντερίμια του, τα αρχοντικά του, τις παλιές και επιβλητικές εκκλησιές του, τις όμορφες πλατείες του με τις κρήνες και τα γλυπτά.

Μπαίνοντας στο χωριό, περάσαμε πρώτα από τη συνοικία της Αγ. Παρασκευής, έπειτα από αυτήν της Αγ. Κυριακής με την πλατεία γεμάτη εκείνη την ώρα με κόσμο, δίπλα στην παλιά ομώνυμη εκκλησία, και φτάσαμε στη συνοικία του Αγ. Γεωργίου, την 3^η κατά σειρά, στην οποία υποδέχεται τον επισκέπτη η προτομή του μεγαλύτερου ευεργέτη του Πηλίου, του Δημ. Πολυμέρη. Στην απλόχωρη πλατεία με τα τεράστια πλατάνια και τις προτομές ηρώων είδαμε και τις προτομές του Γιάννη Γούναρη και του Γ. Κορδάτου, που κατάγονταν από εδώ. Σε χαμηλότερο επίπεδο λίγο πιο πέρα και η 4^η συνοικία της Σωτήρας.

Η Ζαγορά φημίζεται για τα μήλα της και καμαρώνει ως πατρίδα επιφανών ανδρών αλλά και για το ότι διέθετε αξιόλογο στόλο – πασίγνωστα τα «Ζαγοριανά καράβια» που ξεκινούσαν από το Χορευτό – για τη μεταφορά προϊόντων της περιοχής σε μεγάλα λιμάνια της Ευρώπης. Μεγάλη η ακμή του χωριού στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, λόγω της ανάπτυξης της υφαντουργίας, της μεταξουργίας, της εμποροβιοτεχνίας. Οι κάτοικοι του χωριού ξενιτεύονταν στη Μαύρη Θάλασσα, στην Αίγυπτο και σε όλη τη Μεσόγειο. Πλούτισαν πολλοί και ευεργέτησαν τον τόπο τους, κατασκευάζοντας σχολεία, υδραγωγεία, Βιβλιοθήκες, εκκλησίες, βρύσες.  Ονομαστοί ευεργέτες ο Πολυμέρης, ο Πρίγκος, ο Κασσαβέτης και πολλοί  άλλοι.

Προχωρώντας προς τη 2^η από τις 4 συνολικά συνοικίες της Ζαγοράς, αυτήν της Μεταμόρφωσης, επισκεφτήκαμε την περίφημη Δημοτική Βιβλιοθήκη με τα σπάνια βιβλία και χειρόγραφα, όπου έγινε και ξενάγηση από κάποιον αρμόδιο. Περπατώντας στα πλακόστρωτα στενά σοκάκια του χωριού, που απλώνεται στην καταπράσινη και πλέον ηλιόλουστη πλευρά του Πηλίου, ανακαλύπταμε παλιά σπίτια και μεγάλα αρχοντικά καθώς και πολλές περίτεχνες βρύσες.

Επισκεφτήκαμε  τον ναό του Αγίου Τριαντάφυλλου και το διπλανό κτίσμα του Ελληνομουσείου, που ιδρύθηκε στα 1702 στο μοναστήρι του Αγ. Προδρόμου. Ήταν κλειστό και δεν μπορέσαμε να το δούμε εσωτερικά, δυστυχώς... Έγινε πασίγνωστη η Σχολή αυτή τόσο για τους δασκάλους της όσο και για τους μαθητές της, ανάμεσα στους οποίους ο Ρήγας Φεραίος, ο Γρ. Κωνσταντάς, ο Άνθιμος Γαζής, ο πρωτοστάτης της επανάστασης στο Πήλιο.

Στον ναό του Αγ. Γεωργίου, κτίσμα του 1765, ξεναγηθήκαμε από τον ιερέα, θαυμάσαμε το τέμπλο, τον επίσης ξυλόγλυπτο άμβωνα και τον δεσποτικό θρόνο, παρατηρήσαμε και το εξωτερικό του ναού με τα ιδιαίτερα ανάγλυφα στις τρεις κόγχες του Ιερού, τη δίρριχτη πλακόστρωτη στέγη. Ανηφορίσαμε το κεντρικό καλντερίμι έπειτα για λίγο περνώντας από το Αρχοντικό Δρακόπουλου, που λειτουργεί σήμερα ως παραδοσιακός ξενώνας με τη φροντίδα του Γυναικείου Συνεταιρισμού Ζαγοράς, ο οποίος μάλιστα χρησιμοποιεί το ισόγειο ως εργαστήριο για τα περίφημα γλυκά κουταλιού που παρασκευάζει. Τα τιμήσαμε κι αυτά δεόντως αργότερα, όχι μόνο δοκιμάζοντάς τα αλλά και αγοράζοντας μερικά βαζάκια για το σπίτι ... Ο Δρακόπουλος ήταν έμπορος του καφέ στη Σμύρνη, όπου εγκαταστάθηκε και παντρεύτηκε με την αδερφή του ιστορικού Γ. Κοδράτου, την προτομή του οποίου αντικρίζεις, καθώς ανεβαίνεις τα σκαλιά προς την πλατεία του Αγ. Γεωργίου.

Στην πλατεία ήπιαμε καφεδάκι, δοκιμάσαμε τα παραδοσιακά εδέσματα και τα γλυκάκια ή φάγαμε κανονικά σε κάποια από τις ταβέρνες εκεί κοντά.

Στα “αξιοθέατα” της Ζαγοράς στον δρόμο προς Χορευτό δεν πρέπει να λησμονήσουμε και τις εγκαταστάσεις του Αγροτικού Συνεταιρισμού, όπου συγκεντρώνονται  τα περίφημα μήλα zagorin της ποικιλίας ντελίσιους, η εμπορία των οποίων αποτελεί τον κύριο συντελεστή της σημερινής άνθησης του ιστορικού χωριού... 

Το απόγευμα επιστρέψαμε στη βάση μας για δείπνο και ξεκούραση.

Σάββατο, 30 Οκτωβρίου, μετά το πρωινό, οι πεζοπόροι έφυγαν πάλι στις 8 για να φτάσουν αυτή τη φορά στο ιστορικό μαρτυρικό χωριό Δράκεια.

Μια κατηφορική διαδρομή μέσα από μονοπάτια, κτήματα με καστανιές  και αγροτικούς δρόμους που στην αρχή έγινε μέσα σε πυκνή ομίχλη  και στο φτάνοντας στον Άγιο Λαυρέντιο εξελίχθηκε σε ψιλόβροχο. Στο δρόμο περνώντας δίπλα από τις καστανιές που και που βρίσκαμε κανένα κάστανο για να το κάνουμε ψητό στο τζάκι.

Μια μικρή στάση στην πλατεία του Αγίου Λαυρεντίου με τα υπέροχα πλατάνια για καφεδάκι ή τσάι του βουνού και στη συνέχεια με καλό καιρό φτάσαμε μετά από 4 ώρες περίπου στη Δράκεια. Εδώ είχαν έρθει νωρίτερα και οι τουρίστες μας, οι οποίοι  αναχώρησαν στις 9 και κάτι για την πόλη του Βόλου.  Εδώ  επισκέφθηκαν το Μουσείο της Πόλης του Βόλου και μερικοί, απρογραμμάτιστα, το κοντινό Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Τσαλαπάτη, του Πολιτιστικού Ομίλου της Τράπεζας Πειραιώς.

Το  Μουσείο της Πόλης του Βόλου στεγάζεται σε ένα όμορφο νεοκλασικό κτήριο, στην καπναποθήκη Παπάντου κάποτε και σε δύο κατά βάση ορόφους παρουσιάζει την ιστορική εξέλιξη της πόλης από το 1423, που οι Οθωμανοί την κατέλαβαν, ως το 2014, που εγκαινιάστηκε. Στο ισόγειο, χώρο περιοδικών εκθέσεων, όπου και μας έγινε μια εισαγωγή για το μουσείο από υπεύθυνη αρχαιολόγο, μπορεί κανείς να δει και τμήματα μεσοβυζαντινών τειχών και αγωγών υδάτων.

Αναχώρησαμε γύρω στις 12 και κάτι για το ιστορικό μαρτυρικό κεφαλοχώρι κάτω από τα Χάνια, το χωριό Δράκεια. Στην είσοδο του χωριού, όπου είχε ήδη φτάσει η πρώτη ομάδα των  πεζοπόρων, υποδέχτηκαν και τους τουρίστες  μέλη του Αναπτυξιακού Συλλόγου του χωριού, κεραστήκαμε ντόπια μηλαράκια και κάποιος Δρακειώτης μας είπε την ιστορία τη σχετική με την εκτέλεση 115 πατριωτών από τους Γερμανούς , τον Δεκέμβρη του 1943, σε αντίποινα για τη δολοφονία μερικών Γερμανών μοτοσυκλετιστών. Στη συνέχεια καταθέσαμε στεφάνι στο μνημείο με τα ονόματα των πεσόντων στην κεντρική πλατεία, όπου ήμαστε συγκεντρωμένοι και με ψιλόβροχο μάλιστα. Μοιραστήκαμε έπειτα στις ταβέρνες και στη μοντέρνα και συμπαθητική καφετέρια της Πλατείας Θυσίας, με τον Άγιο Νικόλαο κοντά της, αλλά και στην πάνω πλατεία, με τον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη. Όμορφο το χωριό, με ταπεινά σπιτάκια αλλά και αρχοντικά και με πλακόστρωτα καλντερίμια κέρδισε κι εμάς, όπως παλιότερα είχε προσελκύσει Ηπειρώτες μαστόρους, οι οποίοι άφησαν τα ίχνη τους και σε αυτό το πηλιορείτικο χωριό.

Όταν αργότερα έφτασαν και οι ορειβάτες από τον γειτονικό Άγιο Λαυρέντιο, αναχωρήσαμε σε 2 «δόσεις» οι τουρίστες και αρκετοί πεζοπόροι με το πούλμαν. Οι ορειβάτες συνέχισαν με τα πόδια στο μονοπάτι για Πορταριά και αφού πέρασαν από τον Άγιο Δημήτριο και τον Προφήτη Ηλία  έφτασαν μέχρι την άσφαλτο όπου τους περίμενε το δεύτερο πούλμαν και τους ανέβασε στα Χάνια. Στο ξενοδοχείο ξεκουραστήκαμε, δειπνήσαμε και πήγαμε για ύπνο.

Κυριακή, 31 Οκτωβρίου, μετά το πρωινό και, αφού φορτώσαμε τις αποσκευές στα πούλμαν, ανηφορίσαμε προς το χιονοδρομικό κέντρο και μετά προς τον Κισσό, ένα από τα ομορφότερα και πιο ήσυχα χωριά του βουνού των Κενταύρων. Το λένε και « χωριό των λουλουδιών ». Περάσαμε και το πλούσιο και με πολλούς ομογενείς στην Αίγυπτο στα τέλη του 19^ου αι. χωριό Μούρεσι και προχωρήσαμε προς την Τσαγκαράδα. Το τοπίο ολόγυρά μας μαγευτικό κι η άσφαλτος στρωμένη με ένα κιτρινοκόκκινο χαλί από τα πεσμένα φύλλα!

Στο « σμαράγδι του Πηλίου » και την κεντρική συνοικία της Αγ. Παρασκευής

με την ομώνυμη εκκλησία παραμείναμε γύρω στη μία ώρα, ώστε να κατηφορίσουμε προς την ομώνυμη πλατεία με τους θεόρατους γερο-πλατάνους, να μπούμε στην εκκλησία και να κάνουμε κάποιες βόλτες στα καλντερίμια του χωριού.

Στην Τσαγκαράδα προσκυνήσαμε πρώτα στον ναό της Αγ. Παρασκευής,  ανακαινισμένο το 1909, με πολλά νεοκλασικά στοιχεία, όπου εκείνη την ώρα τελούνταν ακόμα η λειτουργία. Βγήκαμε έπειτα στην πλατεία με τους δυο μεγαλειώδεις και επιβλητικούς γεροπλάτανους, 1.000 και 800 ετών, με περιφέρειες 14 και 17,5 μ. αντίστοιχα. Κάποιοι, βέβαια, λένε ότι πρόκειται για έναν μόνο πλάτανο...

Όμορφη η θέα από την Τσαγκαράδα, μέρος ευλογημένο πραγματικά και δικαιολογημένο το πλήθος των τουριστών που συγκεντρώνεται εδώ όλες τις εποχές του χρόνου.

Στο μαγαζάκι της πλατείας καθίσαμε, όσοι θέλαμε, για ένα καφεδάκι. Είχαμε τον χρόνο να σεργιανίσουμε στον πραγματικό λαβύρινθο των καλντεριμιών στις συνοικίες ( 4 συνολικά ) που συναποτελούν το χωριό και κρύβονται μέσα σε πυκνή βλάστηση, φτάνοντας ως τα χωμάτινα μονοπατάκια που οδηγούν προς την κατηφορική συνοικία της Αγ. Κυριακής, το γραφικό λιμανάκι της Νταμούχαρης και τις λοιπές ακρογιαλιές του χωριού. Η θέα από τα ακρινά αυτά σημεία ήταν μοναδική και πραγματικά νιώσαμε να δικαιολογείται η ονομασία της Τσαγκαράδας («όμορφη θέα»)!

Λίγο πιο κάτω από την πλατεία βρίσκεται η νεοκλασική  λιθόκτιστη Νανοπούλειος Σχολή, δωρεά του ευεργέτη Νικ. Νανόπουλου στα 1909, στον όροφο της οποίας στεγάζεται σήμερα το Δημοτικό Σχολείο Τσαγκαράδας. Στην κατηφοριά το νεόκτιστο Γυμνάσιο-Λύκειο και απέναντί του η Αχιλλοπούλειος Εμπορική Σχολή, κτίσμα του 1864, κληροδότημα των ευεργετών αδερφών Αχιλλόπουλου, που είχαν κάνει μεγάλη περιουσία στην Αίγυπτο, ιστορικό διατηρητέο μνημείο και αυτή. Φυσικά, εντοπίσαμε και χαρακτηριστικά πηλιορείτικα σπίτια και αρχοντικά, με τη στέγη τους καλυμμένη με σχιστολιθικές πλάκες της περιοχής, στην περιδιάβασή μας αυτή.

Αφήσαμε τη « σειρήνα του Πηλίου », όπως αποκαλούν την Τσαγκαράδα, για να συνεχίσουμε ως τις Μηλιές. Βρήκαμε κλειστό το μικρό Λαογραφικό Μουσείο, όπου μαζί με άλλα εκθέματα βρίσκεται και το λάβαρο της Επανάστασης του ΄21, η οποία ξεκίνησε στο Πήλιο από εδώ, από τις Μηλιές. Στην ονομαστή εκκλησία των Ταξιαρχών, στην κεντρική πλατεία με τα πλατάνια και τους καφενέδες, είχαμε την τύχη να ξεναγηθούμε από τον κύριο που συνηθίζει να το κάνει ακούραστα τόσα χρόνια και ακούσαμε με πολλές λεπτομέρειες πώς ακριβώς χτίστηκε ο ναός και γιατί, με ποιο τρόπο οι χτίστες κατάφεραν να φημίζεται για την ακουστική του. Ο ίδιος καλός κύριος μας εξήγησε επίσης πολλά πράγματα σχετικά με την αγιογράφηση του ναού, κυρίως για αυτήν στον νάρθηκα, ιδιαίτερα για τον ζωδιακό κύκλο.

Αρκετοί κατεβήκαμε, από ένα πανέμορφο μονοπάτι, περνώντας από τους νερόμυλους, ως κάτω στον μικρό και χαριτωμένο  σιδηροδρομικό σταθμό Μηλεών με το παραδοσιακό κτίσμα, εκεί όπου τερματίζει, αγκομαχώντας στην ανηφοριά,   ο « μουτζούρης » κάθε σαββατοκύριακο ερχόμενος από τα Λεχώνια, λίγο έξω από τον Βόλο. Λίγο πιο πέρα βρίσκεται και η πέτρινη γέφυρα που κατασκευάστηκε από τον Evaristo de Chirico, πατέρα του γνωστού ζωγράφου, καθώς και ένα μνημείο πεσόντων στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής.

Όταν επέστρεψαν όλοι από κάτω , φύγαμε για τον μαγευτικό Βόλο, περνώντας από Άνω και Κάτω Γατζέα, Καλά Νερά, Λεχώνια.

Στις 2 ½ περίπου ώρες που παραμείναμε στη χαρούμενη και ζωντανή πολιτεία του Βόλου με την εξαιρετική ρυμοτομία σεργιανίσαμε στην παραλιακή λεωφόρο με τις πολλές καφετέριες, τις ταβέρνες και τα ουζερί, αλλά και με τα νεοκλασικά καθώς και άλλων ρυθμών κτήρια, όπως της Τράπεζας της Ελλάδος, του Μεγάρου Παπαστράτου ( πρώην καπναποθήκες ), όπου στεγάζεται σήμερα το Παν/μιο Θεσσαλίας, με την εκκλησία του Αγ. Κων/νου, το πάρκο του Ρήγα, τη γέφυρα που ενώνει την προκυμαία με τον λιμενοβραχίονα. Το σύγχρονο μνημείο των πεσόντων για την Εθνική Ανεξαρτησία, το χάλκινο ομοίωμα της « Αργούς », έργο του γλύπτη Νικόλα, στην πύλη του Λιμεναρχείου, όπως και άλλα γλυπτά στην παραλιακή μας τράβηξαν την προσοχή και φωτογραφηθήκαμε μαζί τους.

Κάναμε βόλτα στον πεζόδρομο της Ερμού με τα ωραία μαγαζάκια και τα εμπορικά, μπήκαμε στο Δημαρχείο, χτισμένο με την παραδοσιακή πηλιορείτικη αρχιτεκτονική σε σχέδια του Δημ. Πικιώνη, όπου θαυμάσαμε τα χαρακτικά του Τάσσου και τη ζωγραφιά του Θεόφιλου στο κλιμακοστάσιο. Ανακαλύψαμε τον ναό του Αγ. Νικολάου, με το παλιό καμπαναριό του 1884 στο προαύλιο, όπου ο γνωστός ζωγράφος Αγήνωρ Αστεριάδης έχει αγιογραφήσει την Πλατυτέρα των Ουρανών στην αψίδα του Ιερού, το Αρχαιολογικό Αθανασάκειο Μουσείο, το Κέντρο Τέχνης « Τζιόρτζιο ντε Κίρικο », δίπλα στο Δημοτικό Ωδείο και πολλά άλλα αξιοθέατα. Φυσικά και « τιμήσαμε » τα παραλιακά ουζερί με ένα μεζεδάκι ή ήπιαμε απλά καφέ ή τσαγάκι σε κάποια καφετέρια.

Επόμενος προορισμός το αισθητικό δρυοδάσος Κουρί στην περιοχή του Αλμυρού. Πρόκειται για μια περιφραγμένη έκταση 1.200 στρεμμάτων καλυμμένων με χνοώδη δρυ αλλά και άλλα είδη βελανιδιάς, με έλος με καλάμια και αρμυρίκια, δύο τεχνητές λίμνες, τις οποίες εμείς βρήκαμε ελάχιστα υγρές απλώς, ξύλινα γεφυράκια, υπαίθριο σκάκι, ένα μικρό λαογραφικό μουσείο, παγώνια, ελάφια και λιγοστά ακόμα ζώα, με δυο καφετέριες, παιδική χαρά κι ένα εκκλησάκι, του Αγ. Σεραφείμ.

 

Όσοι θέλαμε, κάναμε βόλτα μιας ώρας περίπου στους χωματόδρομους, που έφεραν κυρίως ονόματα ...Τιτάνων, μιας και στην Όθρυ, κατά τη μυθολογική παράδοση έγινε η Τιτανομαχία, ενώ η μεγάλη καφετέρια κοντά στην είσοδο φιλοξένησε αρκετούς επίσης φίλους. Ενταγμένη στο Δίκτυο Natura 2000 η περιοχή, αλλά με κάποια εγκατάλειψη, μας φάνηκε, παρά την υποτιθέμενη προστασία της...

Με μια στάση στην Εθνική συνεχίσαμε ως τη Νίκαια, όπου φτάσαμε γύρω στις 9, έχοντας περάσει ένα «γεμάτο», εορταστικό  4ήμερο σε μέρη αγαπημένα και σε μια εποχή ιδανική για ποικίλες δραστηριότητες στη μαγευτική πηλιορείτικη φύση...

{galleries}2021/ekdromi28-31.10.21{/galleries}