Τον Ιούλιο 2020 προγραμματίσαμε μια ανάβαση στην κορυφή στα υπέροχα Βαρδούσια. Τα Βαρδούσια (ή Κόρακας) είναι ένα σύμπλεγμα βουνών που περιλαμβάνει το νοτιότερο άκρο της Πίνδου στη Στερεά Ελλάδα. Υψώνεται στα βορειοδυτικά της Φωκίδας, με ένα μικρό τμήμα του όρους να επεκτείνεται και στη Φθιώτιδα. Είναι το δεύτερο υψηλότερο βουνό της Ρούμελης μετά την Γκιώνα, με ύψος που φτάνει τα 2.495 μέτρα (κορυφή Κόρακας).

Είναι από τα ωραιότερα βουνά της Ελλάδας. Διαθέτουν ένα υπέροχο σκηνικό, που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τις Άλπεις. Ψηλές και κοφτερές κορυφές, απέραντα λιβάδια κι άφθονα νερά είναι το τοπίο που συνθέτει τα Βαρδούσια.

Το όνομα Βαρδούσια λέγεται πως αντικατέστησε την παλαιότερη ονομασία του βουνού, που λεγόταν Ανεμιστό. Πρόκειται για ένα αλπικό βουνό σε μικρογραφία, με πολλές και συναρπαστικές αντιθέσεις, έντονο ανάγλυφο αλλά και επιβλητικές κορυφές, που προσφέρει στο μονοπάτι Ε4 μία από τις ωραιότερες διαδρομές του.

Ουσιαστικά τα Βαρδούσια έχουν τρία «πρόσωπα»: Στον βορρά είναι πιο «στρογγυλά» τα χαρακτηριστικά τους, στον νότο κυριαρχεί ο Κόρακας και στα δυτικά σκίζουν τον ουρανό οι απότομες μυτερές κορφές τους. Από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του είναι η μεγάλη κορυφογραμμή που ξεκινά από τον Κόρακα και καταλήγει, 17 χιλιόμετρα μετά στη λίμνη του Μόρνου.

Ακόμα ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό των Βαρδουσίων είναι πως οι κορυφές είναι γυμνές από τα 1.700 μέτρα και πάνω. Προς τα βόρεια οι κορυφές είναι πιο χαμηλές αλλά η βλάστηση πιο πλούσια, ενώ εκτός της φυσικής ομορφιάς τους, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και από πλευρά βιοποικιλότητας.

Η οροσειρά ορίζεται από τους ποταμούς Μόρνο, Εύηνο και Κοκκινοπόταμο και έχει πλούσια χλωρίδα. Μεγάλο τμήμα της επιφάνειας της καλύπτεται από δάση ελάτης, βελανιδιάς και κέδρων  ενώ στα εκτεταμένα υψίπεδα που σχηματίζονται ανάμεσα στις κορυφές βόσκουν μεγάλα κοπάδια αγελάδων, προβάτων και γιδιών.

 

Πολλά σημεία του βουνού είναι κατάλληλα για ορειβασία, ενώ στις πλαγιές των Σκόρδων λειτουργούν δύο ορειβατικά καταφύγια. Η ψηλότερη κορυφή των Βαρδουσίων είναι ο Κόρακας (2.495 μ.) και  άλλες ψηλές κορυφές των Βαρδουσίων είναι ο Κοκκινιάς (2.404 μ.), η Πυραμίδα (2.348 μ.), η Μεγάλη Σούφλα (περ. 2.340 μ.), η Πλάκα (περ. 2.320 μ.), το Βουνό της Χωμήριανης ή Μεγάλη Χούνη (2.294 μ.), η Αλογόραχη (2.265 μ.), το Βουνό της Κωστάριτσας (2.216 μ.), το Κάτω Ψηλό (περ. 2.140 μ.), το Γιδοβούνι (2.065 μ.), το Σινάνι (2.055 μ.) και άλλες.

Συνηθέστερη ανάβαση για τα καταφύγια και τις ψηλές κορυφές είναι από το χωριό Αθανάσιος Διάκος (ή Άνω Μουσουνίτσα). Βρίσκεται σε υψόμετρο 1.350 μέτρων και είναι το χωριό, όπου γεννήθηκε ο Αθανάσιος Διάκος. Στα χρόνια της Επανάστασης του 1821 στα Βαρδούσια έδρασαν και προφυλάχτηκαν, στις λεγόμενες αποκλείστρες, οι εξεγερμένοι κάτοικοι των γύρω χωριών.

Ξεκινήσαμε λοιπόν το πρωί του Σαββάτου με τα Ι.Χ. μας 10 άτομα και μετά από μια στάση στον Άγιο Κωνσταντίνο   για καφέ, συνεχίσαμε για  Κάτω Παύλιανη, που είναι χτισμένη στις κατάφυτες από έλατα και βελανιδιές βουνοπλαγιές της Οίτης. Συνεχίζοντας σε ένα καταπράσινο τοπίο με πολλές ομορφιές αφού κάναμε μια μικρή στάση για φωτογραφίες στον καταρράκτη της Κρέμασης που βρίσκεται λίγο έξω από τη Στρώμη φτάσαμε στο χωριό Αθανάσιος Διάκος.

Ο Αθανάσιος Διάκος (Άνω Μουσουνίτσα μέχρι το 1959) είναι χωριό το οποίο υπάγεται στο Δήμο Δελφών του Νομού Φωκίδας. Είναι κτισμένος σε υψόμετρο 1.050 μέτρων στις ανατολικές πλαγιές των Βαρδουσίων στην καρδιά της Ρούμελης. Ο πληθυσμός του, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011, είναι 518 κάτοικοι. Από τον Αθανάσιο Διάκο καταγόταν ο πατέρας του ήρωα της επανάστασης του 1821 Αθανασίου Διάκου, αν και αυτό δεν έχει τεκμηριωθεί. Το χωριό μετονομάστηκε από Άνω Μουσουνίτσα σε Αθανάσιο Διάκο το έτος 1959 σύμφωνα με φύλλο εφημερίδας της κυβερνήσεως της εποχής.

Στην πλατεία του χωριού δεσπόζει ο ανδριάντας του ήρωα που εγκαταστάθηκε εκεί από τον Πλαστήρα το 1922 προς τιμήν της επετείου των 100 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, ώστε να τιμηθεί αφενός ο τόπος καταγωγής του ήρωα και αφετέρου μέρος των κατοίκων που μετείχε στο 5/42 σύνταγμα ευζώνων του Πλαστήρα ή σειτάν ασκέρ (το ασκέρι του διαβόλου) όπως ονομαζόταν από τους Τούρκους. Η Αρτοτίνα ερίζει μαζί με τον Αθανάσιο Διάκο σχετικά με το ποιο χωριό είναι η γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου. Στον Αθανάσιο Διάκο υπάρχει από το 2009 Ιστορικό Μουσείο που στεγάζεται στο ανακαινισμένο κτίριο του χωριού.

Το απογευματάκι, φτάσαμε στο υπέροχο ξενοδοχείο μας, « Τα Βαρδούσια» ,  που βρίσκεται χτισμένο σε ένα λόφο μέσα σε δάσος από έλατα.  Μετά την εγκατάσταση στο ξενοδοχείο μας αποφασίσαμε να  πάμε μια βόλτα  για να γνωρίσουμε τη γύρω περιοχή.

Κάναμε  μια κυκλική πεζοπορία κοντά στο ποτάμι,  μια όμορφη διαδρομή κάτω από τα πλατάνια και τις ιτιές,   προς το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και καταλήξαμε για καφέ και παγωτό στη Πλατεία του χωριού, απολαμβάνοντας τη γύρω περιοχή καθώς και τις κορυφές από τα  Βαρδούσια που βρίσκονταν νότια ακριβώς από πάνω μας.

 

 

Κατά τις 8 το απόγευμα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας και πριν πάμε για το δείπνο μας κάναμε ένα κοντινό περίπατο μέσα στο δάσος προς το γήπεδο.

Περπατήσαμε ακόμα πιο πάνω σε ένα μονοπάτι μέσα στο δάσος και φτάσαμε σε ένα ξέφωτο από όπου μπορούσαμε να θαυμάσουμε τις κορυφές των γύρω βουνών, Γκιώνας,  Οίτης και Βαρδουσίων. Λίγο πριν σκοτεινιάσει κατεβήκαμε στο ξενοδοχείο και αφού πήραμε το δείπνο μας πήγαμε για ξεκούραση.

Την επόμενη μέρα θα ανεβαίναμε στον Κόρακα, στην κορυφή των  Βαρδουσίων. Ήδη στην προηγούμενη μας εκδρομή στα Βαρδούσια  λόγω του παγωμένου χιονιού στα ψηλά είχαμε φθάσει  μέχρι τα δυο καταφύγια και αφήσαμε την κορυφή για μια άλλη φορά χωρίς  χιόνι.

Ξυπνήσαμε το πρωί της Κυριακής νωρίς κατά τις 6 και αφού πήραμε το πρωινό μας και φορτώσαμε τα σακίδια μας στα αυτοκίνητα ξεκινήσαμε για την ανάβαση. Φτάσαμε με τα Ι.Χ. στον προφήτη Ηλία, σε υψόμετρο 1500,   όπου και αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας. Από εδώ, αφού φορτωθήκαμε τα σακίδιά μας,  ξεκινήσαμε την  πεζοπορία μας, παίρνοντας τον αγροτικό δρόμο προς τα καταφύγια  και στη συνέχεια  ακολουθώντας το μονοπάτι Ε4. 

 

Λίγο πριν το Σταυρό κοντά στις στάνες αφήσαμε το Ε4 που κατευθύνεται προς την Αρτοτίνα και πήραν το μονοπάτι που ανεβαίνει στα καταφύγια των  Βαρδουσίων.

Σε δυο ώρες περίπου φτάσαμε στα δυο καταφύγια των Βαρδουσίων του ΕΟΣ και του ΠΟΑ στα 2000 μέτρα και εκεί καθίσαμε να ξεκουραστούμε. Ο καιρός πολύ καλός και η θέα καθώς ανηφορίζαμε  φανταστική.

Αφού ξεκουραστήκαμε και  απολαύσαμε τη θέα μέχρι απέναντι στην  Οίτη και την Γκιώνα ξεκινήσαμε την ανάβαση στην κορυφή. 

 Ο καιρός ήταν με το μέρος των πεζοπόρων και ακολουθώντας την κλασική διαδρομή από τις Πόρτες και το Μέγα Κάμπο και μετά από μια απαιτητική ανάβαση τα απότομα βράχια και το σαθρό έδαφος.

 

Ανεβαίνοντας με αργά βήματα και αυξημένη την προσοχή μας φθάνουμε στο οροπέδιο.

Φτάνοντας στο μεγάλο Κάμπο η κατάκτηση της κορυφής στα 2.495μ, ήρθε να αποζημιώσει την προσπάθεια.

Εδώ καθίσαμε για ξεκούραση, βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες  και απολαύσαμε τη θέα  αγναντεύοντας τον Ταΰγετο νότια μέχρι τον Όλυμπο και τα Άγραφα βόρεια, δυτικά την  γέφυρα του Ρίου-Αντίρριου και μέχρι όπου μπορεί να διακρίνει το ανθρώπινο μάτι.

Πήραμε λίγο ενέργεια με ότι είχε φέρει μαζί του ο καθένας μας ξηρούς καρπούς, φρούτα  και κανένα τοστάκι και στη συνέχεια αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού.

Το κατέβασμα πολύ πιο εύκολο και η διαδρομή  δεν μας δυσκόλεψε καθόλου. Φτάνοντας στον Προφήτη Ηλία ανεβήκαμε λίγο μέχρι το εκκλησάκι για να το δούμε  και στη συνέχεια πήραμε τα αυτοκίνητά μας  και καταλήξαμε στην πλατεία του χωριού,  Αθανάσιος Διάκος.

Μια μπυρίτσα με μεζεδάκι ή ένα ουζάκι , καφεδάκι, παγωτό ή γλυκάκι και άραγμα στη πλατεία για ξεκούραση μέχρι να πάμε για το δείπνο μας στο ξενοδοχείο.

Τελευταία μέρα Κυριακή πήραμε το πρωϊνό μας και αφού φορτώσαμε τις αποσκευές μας στα Ι.Χ. φύγαμε για την Καστριώτισσα για να επισκεφτούμε το Θεματικό της Πάρκο.

Μια μικρή διαδρομή δίπλα στο   ποταμό μέχρι την Αγία Παρασκευή και επίσκεψη στους καταρράκτες.

Επιστροφή και φύγαμε για το πάρκο της Παύλιανης και τον υγρότοπο Τζιρού.

Φτάνοντας στο πάρκο της Παύλιανης κάναμε μια εξαιρετικής ομορφιάς  διαδρομή μέχρι τους καταρράκτες και τον υγρότοπο Τζιρού.

Μια διαδρομή δίπλα στον Ασωπό ποταμό κάτω από τα πλατάνια και τις ιτιές μέχρι την εξέδρα και τον καταρράκτη και στη συνέχεια επιστροφή.

Στη συνέχεια φύγαμε  για την επιστροφή μας  στην Αθήνα, ευχαριστημένοι που κατακτήσαμε ακόμη μια από τις ψηλότερε κορυφές της Ελλάδας μας.. κάνοντας μια στάση ακόμα στο δρόμο για ένα  μπανάκι  και φαγητό .

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•