Η πρώτη εξόρμηση εκτός Αττικής έγινε στις επτά Ιουνίου στο φαράγγι του Βουραϊκού ποταμού στα Καλάβρυτα. Μαζευτήκαμε περίπου 20 άτομα , μια καλή παρέα, και με τα αυτοκίνητά μας  φτάσαμε στο Διακοπτό. Το ραντεβού μας ήταν στο σταθμό του τραίνου στις 8.30 αφού  από την προηγούμενη είχαμε αγοράσει τα εισιτήριά μας. Πήραμε το πρώτο τραίνο των 09.05 που θα μας ανέβαζε στην Κάτω Ζαχλωρού  και από εκεί θα κατεβαίναμε πεζοπορώντας το  φαράγγι του Βουραϊκού.

 Ο οδοντωτός Διακοπτού – Καλαβρύτων αποτελεί ένα τουριστικό αξιοθέατο. Το τραίνο έχει τη δυνατότητα να «σκαρφαλώνει» ψηλά, στις μεγάλες κλίσεις του εδάφους, μέσα από περιοχές με ξεχωριστό ενδιαφέρον περιήγησης.

Με μια μοναδική διαδρομή περίπου μιας ώρας που ξεκινά από το Διακοπτό, ο οδοντωτός διασχίζει το φαράγγι του Βουραϊκού, περνά από το χωριό Ζαχλωρού και καταλήγει στα Καλάβρυτα.

Το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι οδοντωτό στα σημεία όπου λόγω της μορφολογίας του εδάφους υπάρχουν μεγάλες κλίσεις.

Ο χαρακτηρισμός «οδοντωτός», όπως είναι προφανές, προέρχεται από τα «δόντια» που χρησιμοποιούν οι αμαξοστοιχίες του τύπου αυτού και τις βοηθούν να σκαρφαλώνουν στις μεγάλες κλίσεις.

Η αμαξοστοιχία είναι ειδικά κατασκευασμένη, ώστε η οδόντωση να προσαρμόζεται στα σημεία της γραμμής όπου αυτό επιβάλλεται, τόσο στην άνοδο όσο και στην κάθοδο της διαδρομής.

Η διαδρομή με το τρενάκι εντυπωσιακή μέχρι τα Καλάβρυτα 22 χιλιόμετρα και ανεβαίνει σε υψόμετρο 750 μέτρων. Η διαδρομή περνά μέσα στο φαράγγι πλάι στο Βουραϊκό, το ποτάμι που δημιουργεί μικρούς και μεγάλους καταρράκτες. Το τρενάκι διέρχεται μέσα από σήραγγες και περνάει πάνω από αρκετές μεταλλικές γέφυρες μέσα σε ένα φανταστικό τοπίο.

Το  δρομολόγιο διαρκεί περίπου μία ώρα, με ταχύτητα από 30 έως 40 χλμ/ώρα στην απλή γραμμή και από 6 έως 15 χλμ/ώρα στο οδοντωτό κομμάτι, με σταθμό αναχώρησης το Διακοπτό και σταθμό άφιξης τα Καλάβρυτα. Στη διαδρομή πραγματοποιείται ενδιάμεση στάση στην Κάτω Ζαχλωρού για το Μεγάλο Σπήλαιο. Εδώ στο σταθμό αυτό της Κάτω Ζαχλωρούς αποβιβαστήκαμε έχοντας μαζί μας όλο τον εξοπλισμό καθώς και τα μπαστούνια μας που είναι απαραίτητα κατά την κάθοδο του φαραγγιού γιατί πολλά σημεία είναι καλυμμένα με ψιλό χαλίκι.

Κάναμε πρώτα μια στάση στα καφενεδάκια- ταβερνάκια της Κάτω Ζαχλωρούς, για ένα καφεδάκι, αναψυκτικό ή ένα ουζάκι με μεζέ, και στη συνέχεια πήραμε  το μονοπάτι δίπλα στις γραμμές  μέσα από το φαράγγι.

Όλη η διαδρομή γινόταν συντροφιά με το « φλύαρο » ποτάμι, το Βουραϊκό, και τις γραμμές του τρένου, το οποίο στις τακτές ώρες έκανε την εμφάνισή του δίπλα στους πεζοπόρους, σφυρίζοντας και προκαλώντας συνήθως τη χαρά και τον ενθουσιασμό τους.

Το τοπίο ολόγυρα και πάνω ψηλά εντυπωσιακότατο και ποικίλο, με περίεργους σχηματισμούς, καταρράκτες, σπήλαια με σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Οι πεζοπόροι έπρεπε πολύ συχνά να βαδίζουν πάνω στις ράγες, να περνούν γεφυράκια  ή και μέσα από  σήραγγες.

Το πιο ενδιαφέρον σημείο ήταν το λεγόμενο « Σιφώνι » με τις κοντινές « Πόρτες » με το ποτάμι  από κάτω να περνάει αφρίζοντας , αναγκασμένο  σ΄εκείνο το σημείο να χτυπιέται στρυμωγμένο πάνω στα βράχια.

Περπατώντας άλλες φορές σε μονοπάτι ενώ άλλοτε και πάνω στις γραμμές κατεβαίναμε το φαράγγι αποθανατίζοντας τις ομορφιές της διαδρομής με το κινητό μας.

 

Περίπου 4 ώρες διήρκησε η διαδρομή με το τελευταίο χιλιόμετρο μόνο λίγο ανιαρό και ζεστό φτάσαμε σιγά –σιγά στο παραλιακό Διακοπτό. Αφού συγκεντρωθήκαμε όλοι μαζί  κατευθυνθήκαμε σε διάφορα σημεία για να κάνουμε και το μπάνιο μας στη θάλασσα και να βρούμε κανένα ταβερνάκι για φαγητό.

Φτάσαμε στη Νίκαια νωρίς το απόγευμα κάνοντας μια υπέροχη εκδρομή συνδυάζοντας τη διαδρομή, με το τρενάκι, που για 120 σχεδόν χρόνια, ανανεωμένο πλέον με καινούργιους συρμούς , ακολουθεί το ίδιο δρομολόγιο κάθε μέρα ακούραστο, με την πεζοπορία που μας πρόσφερε επίσης δυνατές συγκινήσεις.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•