- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 13 Σεπτεμβρίου 2020 13 Σεπτεμβρίου 2020
Με πολύ καλό καιρό ξεκινήσαμε από τη Νίκαια την Παρασκευή, 28 Φεβρουαρίου, στις 7 το πρωί και, αφού παραλάβαμε πολλούς φίλους κι από το μετρό του Αιγάλεω, με τα δυο πούλμαν πήραμε την Εθνική Αθηνών – Λαμίας. Κάναμε μια σύντομη στάση για καφέ, σνακ, τουαλέτα και περνώντας απέξω από τη Λαμία, το μεσαιωνικό κάστρο της οποίας ξεχώριζε από μακριά, ψηλά πάνω στο λόφο, συνεχίσαμε μέχρι τη λίμνη Κάρλα στο Θεσσαλικό Κάμπο.
Φτάνοντας στα Κανάλια επισκεφτήκαμε το κέντρο Διαχείρισης της λίμνης Κάρλας, όπου μάθαμε για την ιστορία της λίμνης , την αποξήρανσή της και ενημερωθήκαμε ότι τελευταία προσπαθούν να ξαναφτιάξουν ένα μικρό κομμάτι της για περιβαλλοντικούς λόγους.
Οι υπεύθυνοι του κέντρου, και γι’ αυτό τους ευχαριστούμε, μετά την ενημέρωση μας πήγαν σε ένα κατάλληλο σημείο από όπου με τα ειδικά κιάλια μας δόθηκε η δυνατότητα να παρατηρήσουμε την ορνιθοπανίδα της λίμνης Κάρλας.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στον ναό του Αγίου Νικολάου όπου στον εξωτερικό χώρο του προσφέρθηκε το κρύο γεύμα, το συνηθισμένο από το « Φυσιολάτρη ». Η λιακάδα ομόρφαινε ακόμα περισσότερο το όμορφο τοπίο γύρω μας και η διάθεση όλων ήταν πολύ καλή, μια και βοήθησε λίγο και το … ημίγλυκο.
Φύγαμε για τον Κορινό, παρακάμπτοντας το περήφανο κάστρο της Φραγκοκρατίας του Πλαταμώνα περνώντας από τις σήραγγες των Τεμπών και φράσαμε το απόγευμα στο ξενοδοχείο μας Αναϊς στον Κορινό Πιερίας. Αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας κάναμε μια μικρή βόλτα στη παραλία μέχρι το βραδινό μας φαγητό και στη συνέχεια πήγαμε για ξεκούραση.
Την επόμενη μέρα, Σάββατο, 29/2, μετά το πρωινό μας, πήραμε το δρόμο για τον Όλυμπο, όπου θα γινόταν η πεζοπορία μας.
Ο Όλυμπος είναι αναμφίβολα το πιο δημοφιλές βουνό της Ελλάδας. Το εντυπωσιακό του ύψος, η μυθική του γοητεία και η εύκολη προσβασιμότητα τον καθιστούν πόλο έλξης για χιλιάδες επισκέπτες από κάθε γωνιά του κόσμου. Οι δρόμοι και τα μονοπάτια που διασχίζουν τον ορεινό όγκο, δίκτυο άριστα διατηρημένο στην πλειοψηφία του, δίνει την ευκαιρία στον πεζοπόρο και στον επισκέπτη που δεν έχει ειδικά ορειβατικά ενδιαφέροντα ή γνώσεις να γνωρίσει από κοντά τον Όλυμπο, τις ποικιλίες της χλωρίδας και της πανίδας και το φυσικό κάλλος του. Κυριότερο είναι το Ευρωπαϊκό Μονοπάτι Ε4 που κινείται δυτικά από Λιτόχωρο προς τις κορυφές, μέσα από το φαράγγι του Ενιπέα. Σε πολλά σημεία υπάρχουν καθιστικά κοντά σε πηγές και βρύσες που προσφέρουν στιγμές ξεκούρασης και περισυλλογής στους επισκέπτες. Οι επισκέπτες που έχουν αρκετό χρόνο στη διάθεσή τους για να γνωρίσουν το βουνό, διανυκτερεύοντας στα καταφύγια.
Το πρόγραμμά μας ήταν να κάνουμε το φαράγγι του Ενιπέα από τα Πριόνια στο Λιτόχωρο αλλά ο πάγος στο οδόστρωμα μας άλλαξε τα σχέδια και έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μονοπάτι κοντά στο καταφύγιο του Σταυρού. Το Καταφύγιο «Σταυρός» ή «Δημήτριος Μπουντόλας» είναι χτισμένο στη θέση «Σταυρός», δίπλα στον ασφαλτόδρομο σε υψόμετρο 944 μέτρων. Μπορεί να φιλοξενήσει 30 επισκέπτες. Έχει πολύ καλά οργανωμένη κουζίνα και λόγω της εύκολης πρόσβασης, λειτουργεί κυρίως ως εστιατόριο. Έχει καταπληκτική θέα προς τον κάμπο της Πιερίας και προς τη θάλασσα. Λειτουργεί σε καθημερινή βάση από τις αρχές Μαΐου έως τέλος Οκτωβρίου καθώς και όλα τα Σαββατοκύριακα του έτους και τις εορτές. Ψηλότερα υπάρχουν και άλλα τέσσερα οργανωμένα καταφύγια:
Καταφύγιο «Πετρόστρουγκα»:Βρίσκεται σε υψόμετρο 2000 μέτρων και μπορεί να φιλοξενεί 80 άτομα
Καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός»: Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 2100 μέτρων στη θέση «Μπαλκόνι» του Ολύμπου. Έχει χωρητικότητα 110 ατόμων και διαθέτει εστιατόριο. Λειτουργεί από τα μέσα Μαΐου μέχρι το τέλος Οκτωβρίου.
Καταφύγιο «Χρήστος Κάκκαλος»: Βρίσκεται στην άκρη του Οροπεδίου των Μουσών σε ύψος 2650 μέτρων, με καταπληκτική θέα προς τις υψηλές κορυφές αλλά και προς τη θάλασσα. Έχει χωρητικότητα 22 ατόμων και λειτουργεί από μέσα Ιουνίου έως τέλη Σεπτεμβρίου.
Καταφύγιο «Γιόσος Αποστολίδης»: Το υψηλότερο ελληνικό καταφύγιο σε υψόμετρο 2700 μέτρων δίπλα στην κορυφή «Προφήτης Ηλίας». Έχει χωρητικότητα 101 ατόμων και διαθέτει οργανωμένη κουζίνα. Λειτουργεί από 15 Ιουνίου έως 7 Οκτωβρίου.
Εμείς περπατήσαμε στους πρόποδες του Ολύμπου, σε ένα όμορφο μονοπάτι από το καταφύγιο του Σταυρού προς Μάννα και Σέλωμα μια διαδρομή με επιστροφή περίπου 5 χιλιομέτρων, ευτυχώς με πολύ λίγα χιόνια.
Επιστρέφοντας φύγαμε για το Λιτόχωρο όπου και εκεί περπατήσαμε στο μονοπάτι του Ενιπέα δίπλα στο ποτάμι προς τους Μύλους. Στη συνέχεια ανεβήκαμε μέχρι την Αγία Παρασκευή και τον προφήτη Ηλία και επιστρέψαμε στο κέντρο του Λιτόχωρου. Όσοι δεν περπάτησαν είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν το Λιτόχωρο και να καθίσουν για φαγητό στα γραφικά ταβερνάκια του.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο μας μιας και όλες οι προγραμματισμένες εκδηλώσεις της Αποκριάς είχαν απαγορευθεί και στο Λιτόχωρο αλλά και στο Καρναβάλι της Κοζάνης, λόγω του Κορανοϊού. Το βράδυ στο ξενοδοχείο μας κάναμε το αποκριάτικο μασκέ πάρτυ μας με μουσική, κέφι και χορό.
Κυριακή, 1 Μαρτίου, μετά το πρωινό μας, αναχωρήσαμε για ο Αρχαίο Δίον που βρίσκεται στους πρόποδες του Ολύμπου, δίπλα στο ομώνυμο χωριό του Νομού Πιερίας, σε απόσταση μόλις 5 χλμ. από τη θάλασσα.
Πήρε το όνομά του από το ιερό του Διός και κατοικήθηκε συνεχώς από τον 5ο π.Χ. μέχρι τον 5ο μ.Χ. αιώνα. Αν και οι ανασκαφές άρχισαν ήδη από το 1928, ο καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Δημήτρης Παντερμαλής έφερε μεγάλα τμήματά του στο φως κατά τη δεκαετία του ’70 και ανέδειξε το λαμπρό ιερό του Διός Υψίστου. Το αρχαιολογικό πάρκο καλύπτει 1.500 στρ. κι εδώ βρίσκεται η πόλη του Δίου (έκτασης 360 στρ.), η οποία περιβάλλεται από τείχη. Χτισμένη το 2ο π.Χ. αιώνα, περιλαμβάνει πολυτελείς κατοικίες, δημόσια κτίρια, βεσπασιανές (τουαλέτες) κι εργαστήρια.
Στα νότιά της βρίσκονται οι μεγάλες θέρμες (λουτρά), ένα εντυπωσιακό συγκρότημα κτιρίων από το 200 μ.Χ. με πανέμορφο ψηφιδωτό στο δάπεδο του λουτρού, όπου απεικονίζονται οι Tρίτωνες καθώς αρπάζουν τις Nηρηίδες. Στα ανατολικά βρίσκεται η έπαυλη του Διονύσου με τη μεγάλη ψηφιδωτή σύνθεση στο δάπεδο που παριστάνει τον θεό Διόνυσο. Η πόλη αναδείχτηκε σε κύριο ιερό χώρο των Μακεδόνων κατά τα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα, όταν ο βασιλιάς Αρχέλαος Α΄ πρόσφερε μεγάλες θυσίες στο ιερό του Ολυμπίου Διός και των Μουσών και καθιέρωσε την οργάνωση γυμνικών (αθλητικών) και θεατρικών αγώνων διάρκειας 9 ημερών, τα Ολύμπια εν Δίω, προς τιμήν τους. Ο Φίλιππος Β΄ και ο Μέγας Αλέξανδρος γιόρταζαν στο Δίον τις μεγάλες νίκες κι εδώ έστησε ο Αλέξανδρος το μεγαλοπρεπές «Σύνταγμα του Γρανικού», μια γλυπτική σύνθεση 25 ιππέων σε φυσικό μέγεθος, στην οποία απεικονίζονται οι σύντροφοί του που έπεσαν στην ομώνυμη μάχη (το έργο μεταφέρθηκε στη Ρώμη το 2ο π.Χ. αιώνα από τον ύπατο Καικίλιο Μέτελλο). Η πόλη καταστράφηκε από τους Οστρογότθους κι εγκαταλείφθηκε λόγω πλημμύρας ή σεισμού κατά τον 5ο αιώνα.
Στη συνέχεια οι πεζοπόροι κατευθύνθηκαν προς το εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου όπου ξεκινάει το μονοπάτι για το φαράγγι με τους καταρράκτες του Ορλιά.
Μια ανηφορική 3ωρη διαδρομή μέχρι τον μεγάλο καταρράκτη και επιστροφή. Οι περιηγητές θα επισκέφτηκαν το Κάστρο την Κατερίνη.
Μετά το Δίον φύγαμε για την Έδεσσα, όπου παραμείναμε ένα δίωρο περίπου. Τόσο το σημερινό όσο και το παλιό της όνομα (Βοδενά στα σλάβικα) δηλώνουν ότι είναι μια πόλη με έντονο το υγρό στοιχείο. Κάναμε τις βόλτες μας στους καταρράκτες, των οποίων τα νερά ήταν άφθονα και κρύα, από τις συνεχείς βροχοπτώσεις των τελευταίων ημερών.
Οι καταρράκτες αυτοί, που είναι και οι μεγαλύτεροι στην Ελλάδα, δημιουργήθηκαν από ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης από το σεισμό του 1395. Οι μικροί καταρράκτες κινούσαν παλιά υδρόμυλο. Κάτω από αυτούς είδαμε τις εγκαταστάσεις του παλιού Κανναβουργείου, όπου φτάνει κανείς με καλντερίμι ή ένα σύγχρονο ανελκυστήρα. Επίσης λειτουργεί από τον Μάιο του 2001 και το Μουσείο Νερού της πόλης με Ενυδρείο και Ερπετάριο. Εδώ συναντάς ενδημικά ψάρια του γλυκού νερού, αμφίβια και ερπετά. Πολύ σημαντικός είναι και ο αριθμός των ερπετών και των αμφιβίων που αποτελούν το ιδιαίτερο τμήμα του Ερπεταρίου. 
Φωτογραφηθήκαμε στους καταρράκτες και συνεχίσαμε έπειτα για την παλιά παραδοσιακή συνοικία, το Βαρόσι, όπου θαυμάσαμε τα στενά σοκάκια με τα παλιά αρχοντικά και απλά σπίτια, με τα χαρακτηριστικά σαχνισιά. Περάσαμε από το Λαογραφικό Μουσείο, επισκεφθήκαμε τις εκκλησιές του 14ου αι. , της Κοίμησης της Θεοτόκου, η οποία ήταν ανοιχτή, και των Αγ. Πέτρου και Παύλου, καθώς και τη σύγχρονη Μητρόπολη, κοντά στην πλατεία με το Πέτρινο Ρολόι του 1905., καθώς και την τοποθεσία « Ψηλός Βράχος», απ΄όπου η θέα προς την πεδιάδα κάτω είναι εξαιρετική, όπου ήπιαμε κι ένα καφεδάκι.
Το απογευματάκι αφήσαμε την πόλη της Έδεσσας που σύνδεσε το όνομά της με μια ιδιαίτερη μουσική και λογοτεχνική ανάπτυξη, στα παλαιότερα « ευτυχή » χρόνια. Συχνές ήταν οι συναυλίες, οι οπερέτες και άλλες εκδηλώσεις εδώ, αρκετοί και οι συγγραφείς που έχουν να κάνουν με την όμορφη πόλη, όπως ο Μενέλαος Λουντέμης, ο Σταμάτης Σταματίου ( Σταμ Σταμ ), ο Μάρκος Μέσκος.
Στη συνέχεια επιστροφή στο ξενοδοχείο για γεύμα και ξεκούραση.
Καθαρή Δευτέρα, 2/3, μετά το νηστίσιμο πρωινό μας, ξεκινήσαμε για το Πήλιο. Κάναμε μια σύντομη στάση στο δρόμο στον Πλαταμώνα και επισκεφτήκαμε το κάστρο, που βρίσκεται σε θέση στρατηγική που ελέγχει τη διάβαση της κοιλάδας των Τεμπών και το δρόμο Μακεδονίας - Θεσσαλίας - Νότιας Ελλάδας.
Το Κάστρο είναι χτισμένο στη θέση της αρχαίας Ηράκλειας και πάνω σε Βυζαντινό κάστρο του 10ου αιώνα. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, ο Πλαταμώνας περιήλθε στη δικαιοδοσία του Βονιφάτιου Μομφερατικού, ηγεμόνα της Θεσσαλονίκης, που ακολουθώντας τις Φεουδαρχικές πρακτικές της Δύσης, το παραχώρησε στον Λομβαρδό ιππότη Ρολάνδο Πίσκια, που είναι αυτός που έχτισε το κάστρο στη θέση των αρχαίων ερειπίων.
Αφού περπατήσαμε στο εσωτερικό του κάστρου και θαυμάσαμε τη θέα της θάλασσας του Πλαταμώνα φύγαμε για το Πήλιο.
Φτάσαμε στη Μακρινίτσα κατά τις 12 το μεσημέρι. Η Μακρινίτσα, το μπαλκόνι του Πηλίου ,όπως ονομάζεται , είναι ένα από τα πιο δημοφιλή και ομορφότερα χωριά του Πηλίου. Η φυσική ομορφιά του τοπίου, η άριστα διατηρημένη Πηλιορείτικη αρχιτεκτονική, η μαγευτική θεά από τη πλατεία και η μικρή απόσταση από το Βόλο, έχουν κάνει την Μακρινίτσα (Μακρυνίτσα) έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς στο Πήλιο καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου
Ο συνωστισμός και εδώ μεγάλος, μιας και την Καθαρά Δευτέρα πολλοί Βολιώτες ανεβαίνουν τη μέρα αυτή στα χωριά του Πηλίου.
Το μεσημέρι κατεβήκαμε στο Βόλο και αναζητήσαμε κάποια ταβερνάκι, για να φάμε κάτι νηστίσιμο ίσως, λόγω της ημέρας.
Αναχωρήσαμε, με δυσκολία, θα λέγαμε, κατά τις πέντε παρά κάτι για Νίκαια, όπου φτάσαμε στις 9 περίπου, αφού φυσικά κάναμε και μια σύντομη στάση καθ΄οδόν.
Ήταν ένα πραγματικά όμορφο, μαγευτικό 4ήμερο, που μας γέμισε τόσο, ώστε να μπορέσουμε να αντέξουμε τις αντιξοότητες που από το σημείο αυτό και μέχρι τον Μάιο συναντήσαμε λόγω του προβλήματος του Κορονοϊού… Όλοι ευχόμαστε να περάσουμε το ίδιο όμορφα και του χρόνου χωρίς τον κίνδυνο του Κορονοϊού!
