Το Σαββατοκύριακο, 20-21 Απριλίου 2019, ξεκινήσαμε για μια ορειβατική εκδρομή στα υπέροχα Βαρδούσια. Τα Βαρδούσια (ή Κόρακας) είναι ένα σύμπλεγμα βουνών που περιλαμβάνει το νοτιότερο άκρο της Πίνδου στη Στερεά Ελλάδα. Υψώνεται στα βορειοδυτικά της Φωκίδας, με ένα μικρό τμήμα του όρους να επεκτείνεται και στη Φθιώτιδα. Είναι το δεύτερο υψηλότερο βουνό της Ρούμελης μετά την Γκιώνα, με ύψος που φτάνει τα 2.495 μέτρα (κορυφή Κόρακας).

 

Είναι από τα ωραιότερα βουνά της Ελλάδας. Διαθέτουν ένα υπέροχο σκηνικό, που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τις Άλπεις. Ψηλές και κοφτερές κορυφές, απέραντα λιβάδια κι άφθονα νερά είναι το τοπίο που συνθέτει τα Βαρδούσια.

Το όνομα Βαρδούσια λέγεται πως αντικατέστησε την παλαιότερη ονομασία του βουνού, που λεγόταν Ανεμιστό. Πρόκειται για ένα αλπικό βουνό σε μικρογραφία, με πολλές και συναρπαστικές αντιθέσεις, έντονο ανάγλυφο αλλά και επιβλητικές κορυφές, που προσφέρει στο μονοπάτι Ε4 μία από τις ωραιότερες διαδρομές του.

Ουσιαστικά τα Βαρδούσια έχουν τρία «πρόσωπα»: Στον βορρά είναι πιο «στρογγυλά» τα χαρακτηριστικά τους, στον νότο κυριαρχεί ο Κόρακας και στα δυτικά σκίζουν τον ουρανό οι απότομες μυτερές κορφές τους. Από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του είναι η μεγάλη κορυφογραμμή που ξεκινά από τον Κόρακα και καταλήγει 17 χιλιόμετρα μετά στη λίμνη του Μόρνου.

Ακόμα ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό των Βαρδουσίων είναι πως οι κορυφές είναι γυμνές από τα 1.700 μέτρα και πάνω. Προς τα βόρεια οι κορυφές είναι πιο χαμηλές, αλλά η βλάστηση πιο πλούσια, ενώ, εκτός της φυσικής ομορφιάς τους, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και από πλευρά βιοποικιλότητας.

Η οροσειρά ορίζεται από τους ποταμούς Μόρνο, Εύηνο και Κοκκινοπόταμο και έχει πλούσια χλωρίδα. Μεγάλο τμήμα της επιφάνειάς της καλύπτεται από δάση ελάτης, βελανιδιάς και κέδρων,  ενώ στα εκτεταμένα υψίπεδα που σχηματίζονται ανάμεσα στις κορυφές βόσκουν μεγάλα κοπάδια αγελάδων, προβάτων και γιδιών.

Πολλά σημεία του βουνού είναι κατάλληλα για ορειβασία, ενώ στις πλαγιές των Σκόρδων λειτουργούν δύο ορειβατικά καταφύγια. Η ψηλότερη κορυφή των Βαρδουσίων είναι ο Κόρακας (2.495 μ.) και  άλλες ψηλές κορυφές των Βαρδουσίων είναι ο Κοκκινιάς (2.404 μ.), η Πυραμίδα (2.348 μ.), η Μεγάλη Σούφλα (περ. 2.340 μ.), η Πλάκα (περ. 2.320 μ.), το Βουνό της Χωμήριανης ή Μεγάλη Χούνη (2.294 μ.), η Αλογόραχη (2.265 μ.), το Βουνό της Κωστάριτσας (2.216 μ.), το Κάτω Ψηλό (περ. 2.140 μ.), το Γιδοβούνι (2.065 μ.), το Σινάνι (2.055 μ.) και άλλες.

Η συνηθέστερη ανάβαση για τα καταφύγια και τις ψηλές κορυφές είναι από το χωριό Αθανάσιος Διάκος (ή Άνω Μουσουνίτσα). Ορισμένες από τις δυτικές κορυφές είναι προσβάσιμες και από την Αρτοτίνα. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1.350 μέτρων και είναι το χωριό, όπου γεννήθηκε ο Αθανάσιος Διάκος. Στα χρόνια της Επανάστασης του 1821 στα Βαρδούσια έδρασαν και προφυλάχτηκαν, στις λεγόμενες αποκλείστρες, οι εξεγερμένοι κάτοικοι των γύρω χωριών.

Ξεκινήσαμε λοιπόν το πρωί του Σαββάτου και μετά από μια στάση στον Άγιο Κωνσταντίνο   για καφέ, όπου πήραμε και τον οδηγό μας, Εμπεδοκλή,  που θα μας συνόδευε στο βουνό, συνεχίσαμε για  Κάτω Παύλιανη, που είναι χτισμένη στις κατάφυτες από έλατα και βελανιδιές βουνοπλαγιές της Οίτης. Συνεχίζοντας σε ένα καταπράσινο τοπίο με πολλές ομορφιές ,αφού κάναμε μια μικρή στάση για φωτογραφίες στον καταρράκτη της Κρέμασης, που βρίσκεται λίγο έξω από τη Στρώμη, φτάσαμε στο χωριό Αθανάσιος Διάκος.

Ο Αθανάσιος Διάκος (Άνω Μουσουνίτσα μέχρι το 1959) είναι χωριό το οποίο υπάγεται στον Δήμο Δελφών του Νομού Φωκίδας. Είναι κτισμένος σε υψόμετρο 1.050 μέτρων στις ανατολικές πλαγιές των Βαρδουσίων στην καρδιά της Ρούμελης. Ο πληθυσμός του, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011, είναι 518 κάτοικοι. Από τον Αθανάσιο Διάκο καταγόταν ο πατέρας του ήρωα της επανάστασης του 1821 Αθανασίου Διάκου, αν και αυτό δεν έχει τεκμηριωθεί. Το χωριό μετονομάστηκε από Άνω Μουσουνίτσα σε Αθανάσιο Διάκο το έτος 1959, σύμφωνα με φύλλο εφημερίδας της κυβερνήσεως της εποχής.

Στην πλατεία του χωριού δεσπόζει ο ανδριάντας του ήρωα που εγκαταστάθηκε εκεί από τον Πλαστήρα το 1922 προς τιμήν της επετείου των 100 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, ώστε να τιμηθεί αφενός ο τόπος καταγωγής του ήρωα και αφετέρου μέρος των κατοίκων που μετείχε στο 5/42 σύνταγμα ευζώνων του Πλαστήρα ή σεϊτάν ασκέρ (το ασκέρι του διαβόλου), όπως ονομαζόταν από τους Τούρκους. Η Αρτοτίνα ερίζει μαζί με τον Αθανάσιο Διάκο σχετικά με το ποιο χωριό είναι η γενέτειρα του ήρωα. Στον Αθανάσιο Διάκο υπάρχει από το 2009 Ιστορικό Μουσείο που στεγάζεται στο ανακαινισμένο κτίριο του χωριού.

Απογευματάκι φτάσαμε στην Πλατεία του χωριού και αποφασίσαμε, πριν πάμε για εγκατάσταση στο ξενοδοχείο μας,  που βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό μέσα στο δάσος, να γνωρίσουμε την περιοχή  κάνοντας μια κυκλική πεζοπορία κοντά στο ποτάμι προς το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου.

Η πεζοπορία αυτή, 2-3 ωρών, κινείται σε χωματόδρομο που κατεβαίνει στο ποτάμι και στη συνέχεια κάνοντας μια όμορφη διαδρομή κάτω από τα πλατάνια και τις ιτιές  και περνώντας διάφορους χειμάρρους που αυτό τον καιρό έχουν αρκετό νερό από το λιώσιμο των χιονιών στα βουνά ανηφορίζουμε και φτάνουμε στην πλατεία του χωριού, όπου εμείς  καθίσαμε να απολαύσουμε τη γύρω περιοχή καθώς και τα χιονισμένα Βαρδούσια που βρίσκονταν νότια ακριβώς από πάνω μας.

  

Κατά τις 6 το απόγευμα ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο μας « Τα Βαρδούσια»  που βρίσκεται σε ένα ύψωμα λίγο έξω από το χωριό, μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος από έλατα. Πήραμε τα δωμάτιά μας και βγήκαμε έξω να χαρούμε τις ομορφιές κάνοντας έναν κοντινό περίπατο μέχρι το γήπεδο.

Εδώ συναντήσαμε  ένα κοπάδι με άλογα που τα είχαν αφήσει ελεύθερα να βόσκουν κοντά στο γήπεδο και δεν χάσαμε την ευκαιρία να τα φωτογραφίσουμε.

Τα μικρά τους πουλαράκια έτρεχαν στο χόρτο δοκιμάζοντας τις δυνάμεις τους, ενώ ο αρχηγός της αγέλης χλιμίντριζε  προστατεύοντάς τα, όταν τα πλησιάζαμε.

Περπατήσαμε ακόμα πιο πάνω σε ένα μονοπάτι μέσα στο δάσος και φτάσαμε σε ένα ξέφωτο, από όπου μπορούσαμε να θαυμάσουμε τα χιονισμένα βουνά της Οίτης και των Βαρδουσίων. Λίγο πριν σκοτεινιάσει, κατεβήκαμε στο ξενοδοχείο και, αφού πήραμε το δείπνο μας, πήγαμε για ξεκούραση.

Την επόμενη μέρα θα ανεβαίναμε στα Βαρδούσια. Ήδη από καιρό λόγω του παγωμένου χιονιού στα ψηλά είχαμε αποφασίσει να φθάσουμε μέχρι εκεί που μπορούσαμε να πάμε χωρίς κραμπόν και πιολέ και να αφήσουμε την κορυφή για μια άλλη φορά χωρίς πολύ χιόνι.

Ξυπνήσαμε το πρωί της Κυριακής  και, αφού πήραμε το πρωινό μας και φορτώσαμε τις βαλίτσες μας στο πούλμαν , οι δυο ομάδες η ορειβατική και η πεζοπορική ,ξεκίνησαν για την ανάβαση. Φτάσαμε τρία χιλιόμετρα μετά το χωριό και, αφού  ετοιμαστήκαμε,  ξεκινήσαμε τις δύο πεζοπορίες μας, παίρνοντας τον αγροτικό δρόμο προς τον Προφήτη Ηλία ακολουθώντας το μονοπάτι Ε4. 

Οι πεζοπόροι ανέβηκαν μέχρι τον Προφήτη Ηλία  σε υψόμετρο 1500 μέτρα περίπου και κάνοντας μια κυκλική διαδρομή κατέβηκαν από τα Γιατάκια στο χωριό, στο Ηρώο του Αθ. Διάκου  κάνοντας μια τρίωρη απαιτητική για αυτούς διαδρομή.

Οι ορειβάτες κινήθηκαν πιο γρήγορα και, αφού προσπέρασαν τον Προφήτη Ηλία, άρχισαν να κινούνται σε ανηφορικό μονοπάτι.

Λίγο πριν τον Σταυρό, κοντά στις στάνες, άφησαν το Ε4 που κατευθύνεται προς την Αρτοτίνα και πήραν το μονοπάτι που ανεβαίνει στα καταφύγια των  Βαρδουσίων.

 Εδώ άρχισαν και τα δύσκολα, γιατί το χιόνι ήταν παγωμένο σε  κάποια σημεία, αλλά με λίγη προσοχή και με τη βοήθεια των μπατόν κινηθήκαμε στην πλαγιά σε μονοπάτι που ήταν ήδη ανοιγμένο από άλλους που ανέβηκαν τις προηγούμενες μέρες.

Σε δυο ώρες περίπου φτάσαμε στα δυο καταφύγια των Βαρδουσίων, του ΕΟΣ και του ΠΟΑ στα 2000μέτρα, και εκεί καθίσαμε να ξεκουραστούμε. Ο καιρός πολύ καλός και η θέα, καθώς ανηφορίζαμε,  φανταστική.

Ανεβαίνοντας βλέπαμε τις απόκρημνες  χιονισμένες πλαγιές του βουνού με το παγωμένο χιόνι  να γυαλίζει στον ήλιο. Δυο τρεις μεμονωμένες ομάδες των τριών - τεσσάρων ατόμων, που φαίνονταν σαν μικρές κουκίδες, με σκοινιά, γκραμπόν και πιολέ,  ανέβαιναν προς την κορυφή του Κόρακα. Παρακολουθούσαμε την προσπάθειά τους, καθώς μέτρο-μέτρο,  καρφώνοντας  και δένοντας τα σχοινιά στα βράχια για ασφάλεια, προχωρούσαν προς την κορυφή.

Αφού ξεκουραστήκαμε και πήραμε λίγο ενέργεια, με ό,τι είχε φέρει μαζί του ο καθένας μας, απολαύσαμε τη θέα μέχρι απέναντι στην  Οίτη και την Γκιώνα αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού.

 

Υποσχεθήκαμε ότι την επόμενη φορά με καλύτερο καιρό και λιγότερα χιόνια θα ανέβουμε στην κορυφή του Κόρακα στα 2495 μέτρα.

Το κατέβασμα πολύ πιο εύκολο, μιας και το χιόνι άρχισε να γίνεται πιο μαλακό και δεν μας δυσκόλεψε καθόλου. Φτάνοντας στον Προφήτη Ηλία ανεβήκαμε λίγο μέχρι το εκκλησάκι, για να το δούμε  και στη συνέχεια πήραμε το κατηφορικό μονοπάτι  για τον Αθανάσιο Διάκο.

Σε τέσσερις ώρες και κάτι είχαμε επιστρέψει στο χωριό κάνοντας μια υπέροχη διαδρομή μέσα στα χιόνια και στο βουνό.

 

Καθίσαμε όλοι μαζί στην ταβέρνα για φαγητό και το απογευματάκι γύρω στις 5 μπήκαμε στο πούλμαν για την επιστροφή μας  στην Αθήνα, ευχαριστημένοι από  τις όμορφες εικόνες και όσα « μας έδωσε το ωραίο μας ταξίδι »... κάνοντας μια στάση στον δρόμο κοντά στον Άγιο Κωνσταντίνο  για καφέ, παγωτό ή γιαούρτι.

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•