Το Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου κατεβήκαμε με το πούλμαν στο λιμάνι, αφού συγκεντρώσαμε και τους φίλους μας από το μετρό του Αιγάλεω. Πήραμε το πλοίο για Αίγινα στις 7:45 από τον Πειραιά και στις 8:15 περίπου αποβιβαζόμαστε στο “νησί του φιστικιού”.Έφυγαν πρώτοι οι πεζοπόροι με το πούλμαν για Άγιο Νεκτάριο, Παληαχώρα, Παλιόμυλους, Μεσαγρό, Αφαία, Αγ. Μαρίνα, ενώ οι τουρίστες παρέμειναν στην πρωτεύουσα για βόλτες, καφεδάκι ως τις 10 και κάτι. Φτάνοντας στον Άγιο Νεκτάριο επισκέφτηκαν το μοναστήρι και στη συνέχεια ξεκίνησαν σε δυο ομάδες για τη πεζοπορία.

 

Πρώτα ανέβηκαν στη βυζαντινή πολιτεία της Παληαχώρας με τις δεκάδες εκκλησίες και περιηγήθηκαν στα μονοπάτια φτάνοντας μέχρι τη κορυφή του λόφου η μια ομάδα ενώ η άλλη διάλεξε μια πιο ήπια διαδρομή. Σήμερα σώζονται περίπου 32 από αυτές τις εκκλησίες με αξιόλογες τοιχογραφίες ενώ η παράδοση λέει ότι οι εκκλησίες ήταν  365, όσες δηλαδή και οι μέρες του χρόνου. Στην κορυφή δεσπόζουν τα ερείπια του Ενετικού κάστρου που χτίστηκε τον 17ο αι. με τους ναούς του Αγίου Δημητρίου και του Αγίου Γεωργίου κολλημένους πλάι- πλάι. Στη συνέχεια οι πεζοπόροι πέρασαν στον απέναντι λόφο όπου βρίσκεται και το πυροφυλάκιο περπατώντας ανάμεσα στα πεύκα. Το τοπίο όμορφο   με  τις ανθισμένες κρεμμύδες που μας χαρίζουν την πρωτοχρονιά  καλή τύχη, σαν μεγάλα άσπρα κρίνα, να βρίσκονται παντού αλλά και η  θέα από ψηλά υπέροχη βλέποντας τις γύρω περιοχές της Αίγινας. Ύστερα το μονοπάτι συνεχίζει  ανατολικά κατηφορίζοντας και αφού περνάει μέσα από χωράφια φτάνει στον Μεσαγρό, ένα μεγάλο οικισμό που οι κάτοικοί του ασχολούνταν με την γεωργία και την αγγειοπλαστική. Εδώ σε ένα μαγαζάκι κάθισαν να πιουν κάτι δροσιστικό γιατί ήδη ο ήλιος άρχισε να καίει και η ζέστη  όλο και γινόταν ανυπόφορη. Μετά τον Μεσαγρό ο δρόμος ανεβαίνει σε έναν πευκόφυτο λόφο, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ο Ναός της Αφαίας, που προκαλεί τον θαυμασμό όσων τον βλέπουν. Μια σύντομη επίσκεψη στον Αρχαίο Ναό και το μονοπάτι  συνεχίζει κατηφορικά και φτάνει μετά από 4 χλμ. στον γραφικό κόλπο της Αγίας Μαρίνας, ένα μεγάλο τουριστικό θέρετρο με ξενοδοχεία, εστιατόρια, μπαρ, οργανωμένη παραλία, θαλάσσια σπορ και πολύ ωραία αμμουδιά. Εδώ έφτασαν και οι δυο ομάδες, κολύμπησαν στην όμορφη παραλία της Αγίας Μαρίνας και στη συνέχεια γευμάτισαν στα παραλιακά μαγαζάκια της περιοχής.

Εδώ  είχαν φτάσει και οι τουρίστες οι οποίοι πριν επισκέφτηκαν τα αξιοθέατα της Αίγινας. Πρώτα  ακολούθησαν την οδό Καζαντζάκη, περνώντας μπροστά από τον αρχαιολογικό χώρο της Κολόνας, έξω από τον οποίο βρίσκεται και η προτομή του μεγάλου μας συγγραφέα. Πέρασαν από την ομώνυμη παραλία, έφτασαν στο σπίτι-μουσείο του Χρήστου Καπράλου με τα γλυπτά του στην αυλή, ενώ απέναντι ακριβώς έχει στηθεί, προς την πλευρά της θάλασσας το ορειχάλκινο άγαλμά του  “ Η μάνα του ναυτικού ”, μια μάνα με το κεφάλι σκυμμένο, μια μάνα θλιμμένη που στρέφει την πλάτη στην πλανεύτρα που της έκλεψε το γιο...Ο Καπράλος, παρότι είχε την καταγωγή του από την Αιτωλοακαρνανία, εγκαταστάθηκε στο νησί, δημιούργησε πολλά έργα του σε αυτό και έτσι γεννήθηκε και το μουσείο, το οποίο πλέον έχει αναλάβει η Εθνική Πινακοθήκη. Εργάστηκε πάνω σε μάρμαρο, σε ξύλο, σε μέταλλο και έχει φιλοτεχνήσει και ζωγραφικά έργα.

Δίπλα το σπίτι του Ν. Καζαντζάκη, που επίσης λάτρεψε την Αίγινα και περνούσε εδώ τα καλοκαίρια του. Πιο κει το σπίτι του μεγάλου τιμώμενου στο 8ο Φεστιβάλ φιστικιού, του Γιάννη Μόραλη.

Περάσαμε τον φάρο του Μπούζα, την περιοχή των αρχαίων λατομείων και φτάσαμε στη Σουβάλα. Ονομάστηκε έτσι λόγω των πολλών δεξαμενών που υπήρχαν εδώ από τα αρχαία χρόνια. Όμορφη, μικρή και χαριτωμένη η παραλία της Σουβάλας, εγκαταλειμμένα όμως τα κτίσματα των ιαματικών λουτρών, για τα οποία κάποτε συνέρρεε κόσμος πολύς στο χωριό. Έχουν μειωθεί εξάλλου κατά πολύ τα δρομολόγια των πλοίων από και προς Πειραιά. Συνεχίσαμε μέσα από ένα πευκόφυτο κομμάτι ως τον Άγιο Νεκτάριο, όπου σταματήσαμε για το προσκύνημά μας. Όσοι ήθελαν, 8 συνολικά άτομα, ανηφόρισαν στον λόφο της βυζαντινής Παληαχώρας με τα πολλά μικρά εκκλησάκια. Ακολουθήσαμε το μονοπάτι που περνά πρώτα από τον Άγ. Χαράλαμπο και τον Σταυρό και, όταν αρχίσαμε να ανηφορίζουμε στον λόφο, επισκεφθήκαμε πρώτα τον Άγ. Γεώργιο τον καθολικό με το Ιερό Βήμα κόντρα στη γνωστή σύμβαση, αφού είναι τοποθετημένο στον κατά μήκος άξονα του ναού και όχι στη μία στενή πλευρά του, και με τις ωραίες τοιχογραφίες. Επιγραφή στο υπέρθυρο δίνει τη χρονολογία ανακαίνισης του ναού, όπου εκκλησιάζονταν οι καθολικοί. Και στην κορυφή του λόφου, όπου υπάρχει δίδυμη εκκλησία, Αγ. Γεωργίου και Αγ. Δημητρίου, μέσα στο ενετικό κάστρο του 13ου αι., πάλι στον ίδιο άγιο γινόταν ο εκκλησιασμός των καθολικών. Ανηφορίσαμε προς τον Άγ. Διονύσιο έπειτα ή Επισκοπή, αφού αυτός αποτελούσε τη Μητρόπολη των Ορθοδόξων. Δυστυχώς ήταν κλειστός και δεν είδαμε το εσωτερικό του. Ανεβήκαμε όμως τα λίγα σκαλάκια προς το κελί του αγίου, ο οποίος φεύγοντας από την Αίγινα κατέληξε στη Ζάκυνθο, όπου και τιμάται ιδιαίτερα ως πολιούχος. Κατηφορίζοντας μπήκαμε στις εκκλησίες της Μεταμόρφωσης, του Αγ.Ιωάννη του Προδρόμου, του Αγ. Στεφάνου και του Αγ. Ευθυμίου και ευτυχώς μπορέσαμε να μπούμε και μέσα σε κάποιες από αυτές και να θαυμάσουμε κι εδώ κάποιες ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες.

Δεν ήταν δυνατόν να δούμε φυσικά και τις 34, όπως λένε, εκκλησούλες πάνω στον λόφο, αλλά πήραμε μια καλή γεύση από τη μεσαιωνική πολιτεία, την οποία πολλοί αγνοούν ακόμα, παρόλο που βρίσκεται πολύ κοντά στο προσκύνημα του Αγ. Νεκταρίου. Βρεθήκαμε κι εμείς εκεί σε λίγη ώρα περνώντας την πάνω είσοδο, προσκυνήσαμε στον παλιότερο ναό, συναντήσαμε τους λοιπούς φίλους, οι οποίοι επέλεξαν τον Άγιο, όση ώρα οι λιγοστοί “ προσκυνούσαμε” στον Μυστρά της Αίγινας, αλλά και το μοναστήρι της Αγ. Αικατερίνης, που βρίσκεται κοντά. Σειρά είχε η επίσκεψη στον ναό της Αφαίας, τον τόσο εντυπωσιακό, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει τόσοι αιώνες από την ανέγερσή του ( τέλη 6ου - αρχές 5ου αι. π.Χ. ) και παρά το γεγονός ότι είναι κατασκευασμένος από πωρόλιθο της Αίγινας με επίχρισμα στους κίονες. Από αυτούς σώζονται οι περισσότεροι σε καλή κατάσταση και όλος ο ναός αποπνέει ένα μεγαλείο ανάλογο με εκείνο του Παρθενώνα. Εξάλλου, καθώς λένε, αυτός ο ναός, χρησίμευσε ως πρότυπο για τον Παρθενώνα, με τον οποίο, όπως και με τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο αποτελούν το λεγόμενο “ ιερό τρίγωνο της αρχαιότητας ”.  Δυστυχώς τα περίφημα γλυπτά και ανάγλυφα των αετωμάτων βρίσκονται σήμερα στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου, αφού αγοράστηκαν στις αρχές του 19ου αι. από τον βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκο, τον πατέρα του Όθωνα σε δημοπρασία. Απεικόνιζαν εκστρατείες στην Τροία, μία από αυτές εκείνη στην οποία συμμετείχε και ο Ηρακλής. Και στα 2 αετώματα εικονίζεται όρθια η θεά Αθηνά. Γι΄αυτό τον λόγο άλλοτε ο ναός λεγόταν Αθηνάς - Αφαίας, ενώ σήμερα ξέρουμε ότι ήταν αφιερωμένος στη Βριτόμαρτη, φίλη και ακόλουθη της Άρτεμης, η οποία, προκειμένου να σωθεί από τον Μίνωα που την κυνηγούσε στην Κρήτη, έγινε άφαντη (  αφαία ), κατόπιν παρακλήσεών της προς τους θεούς.

Μπήκαμε για λίγο και στο επιτόπιο μουσείο, όπου σώζονται διάφορα αρχιτεκτονικά μέλη του ναού αλλά και τμήματα γλυπτών, φωτογραφηθήκαμε και αναχωρήσαμε για την παραλία της Αγίας Μαρίνας. Στην κοσμοπολίτικη και πολυσύχναστη ακόμα και αυτήν την περίοδο παραλία κολυμπήσαμε, γευματίσαμε και το απογευματάκι φύγαμε για την πρωτεύουσα. Μας περίμεναν τα περίπτερα στην παραλιακή με τα φιστίκια και τα παντοίων ειδών προϊόντα της, γλυκίσματα και φαγητά που τα εμπεριέχουν, αλλά και οι ενδιαφέρουσες εκθέσεις οι αφιερωμένες στον μεγάλο ζωγράφο Γιάννη Μόραλη. Συμπληρώθηκαν φέτος 100 χρόνια από τη γέννησή του.

Όσοι ήθελαν, λοιπόν, επισκέφθηκαν το Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου ανάμεσα στα μόνιμα εκθέματα μπορούσε κανείς να δει πίνακες του ζωγράφου σε όλες τις αίθουσες. Είχαμε επίσης την ευκαιρία να ρίξουμε μια καλή ματιά πάλι στην ονομαστή Σφίγγα της Αίγινας και στα περίφημα αγγεία της, αλλά και σε πολλά άλλα σημαντικά ευρήματα. Μια βόλτα ως την κορυφή του λόφου με τη μοναδική κολόνα που απέμεινε από τον αρχαϊκό ναό του Απόλλωνα και τα τείχη γύρω από τον οικισμό συμπλήρωσε την εικόνα του αρχαιολογικού χώρου, σε ένα μικρό βέβαια βαθμό... Το Λαογραφικό Μουσείο είχε επίσης μια έκθεση αφιερωμένη στον ίδιο ζωγράφο, όπως και ο Πύργος του Μάρκελλου ή Κόκκινος Πύργος, ο οποίος χρησίμευσε ως έδρα της αντικυβερνητικής Επιτροπής στα χρόνια του Εμφυλίου πολέμου, στη διάρκεια του Αγώνα του ΄21.

Η βόλτα στα σοκάκια της πρώτης πρωτεύουσας του απελευθερωμένου ελληνικού κράτους ολοκληρώθηκε με την επίσκεψη στη Μητρόπολη, όπου εκτίθεται ο θρόνος του κυβερνήτη Καποδίστρια, στο γειτονικό Εϋνάρδειο, το πρώτο Κεντρικό-Αλληλοδιδακτικό σχολείο της Ελλάδας, στο Κυβερνείο, λίγο πιο πάνω, στο Ορφανοτροφείο – Φυλακές ως το 1980, και φυσικά ...με ένα καφεδάκι, ένα γλυκάκι σε κάποια παραλιακό μαγαζί.

Και εννοείται πως φεύγοντας πήραμε όλοι το φιστικάκι μας είτε από τα περίπτερα που στόλιζαν χαρούμενα την παραλιακή είτε από τον Συνεταιρισμό των παραγωγών. Το πλοίο αναχώρησε στις 7 για Πειραιά και αφού απολαύσαμε το υπέροχο ηλιοβασίλεμα κατά τη διάρκεια της διαδρομής, φτάσαμε κατά τις 9 στο σπίτι μας, ευχόμενοι να τα καταφέρουμε να βρεθούμε και του χρόνου στην Αίγινα για το φεστιβάλ με μία διανυκτέρευση ίσως στο νησί, ώστε να έχουμε έτσι μια καλύτερη εικόνα της φιέστας...