Πολυαγαπημένος, καθώς φάνηκε, προορισμός τα Τσίντζινα Λακωνίας, αφού γέμισαν ασφυκτικά σχεδόν δύο πούλμαν την Κυριακή, 19 Οκτωβρίου, παρόλο που η εκδρομή αυτή γινόταν για 3^η συνεχή χρονιά από το « Φυσιολάτρη ». Μια στάση στην « Αλέα », στο Αρτεμίσιο, για μισή ώρα περίπου ήταν απαραίτητη για ξεκούραση και άλλες ... ανάγκες, αφού είχαμε φύγει  νωρίς το πρωί ( στις 7 από τη Νίκαια και στις 7:15 από το Αιγάλεω). Εδώ συγκεντρώθηκαν στο ένα πούλμαν όσοι θα ακολουθούσαν τη μεγάλη διαδρομή των 5-6 ωρών και στο δεύτερο όσοι θα πεζοπορούσαν για 4 ώρες καθώς και οι « τουρίστες » μας, 6 συνολικά φίλοι.

Φτάσαμε μετά από μια δύσκολη διαδρομή, λόγω του « φιδίσιου » δρόμου που ακολουθήσαμε μετά την Τρίπολη, στο χωριό Βέροια Λακωνίας, αφού περάσαμε από τις Καρυές ( από τα λυγερόκορμα κορίτσια της αρχαίας πόλης λέγεται πως εμπνεύστηκε τις «Καρυάτιδες» του Ερεχθείου ο Φειδίας ), τη Βαρβίτσα και τη Βαμβακού, γραφικά και παραδοσιακά χωριά.

Από τα Βέροια λοιπόν, τον ομορφότερο και πιο παραδοσιακό οικισμό του Μαλεβού (Πάρνωνα), στα 950 μ., ξεκίνησε η μικρή πορεία, την οποία ακολούθησαν 43 άτομα συνολικά. Αμέτρητες, λένε, οι βρυσούλες του χωριού, πράγμα που έχει δώσει στο χωριό την κοινή ονομασία «Κατρουλί». Στην αρχή του μονοπατιού μια μηλιά μας προκαλούσε να την «ξαλαφρώσουμε», ώστε να έχουμε κάποιες προμήθειες στο δρόμο μας κι έτσι πράξαμε.

Φτάσαμε στο  μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων, ιδρυμένου ήδη από τον 9^ο αι. μ.Χ., μπήκαμε μέσα και ξεναγηθήκαμε από μοναχό στο καθολικό της μονής, που έχει ιστορηθεί το 1621 και διαθέτει μάλιστα και 4 αγιογραφίες φιλοτεχνημένες από τον Φώτη Κόντογλου στο κάτω μέρος του εντυπωσιακού ξυλόγλυπτου τέμπλου του ( έργου του 1711 ). Στον εξωτερικό χώρο της μονής μια μεγάλη καρυδιά προμήθευσε με πολλούς καρπούς την παρέα των πεζοπόρων που σε λίγο κατηφόρισαν προς  το Τσιντζινιώτικο ρέμα. Πήραμε το μονοπάτι δίπλα στο ποταμάκι, πατώντας πολλές φορές μανιτάρια όλων των ειδών και των χρωμάτων, αλλά και μικρές συστάδες από κυκλάμινα και κρόκους, λευκούς και κίτρινους, που αφθονούσαν λόγω της εποχής. Όσοι ήθελαν μάζευαν χορταράκια ή μανιτάρια φαγώσιμα, κάστανα και καρύδια, που ήταν πεσμένα στο χώμα. Φανταστική η διαδρομή προς το χωριό, πλησιάζοντας το οποίο βλέπαμε στις όχθες του ρέματος ερείπια από παλιές « πεζούλες» και νερόμυλους. Φαίνεται πως κάποτε εδώ κάτω υπήρχαν περιβολάκια, μια και το νερό μπορούσε να θρέψει πολλά κηπευτικά. Μεγάλη θα ήταν και η κίνηση στο μονοπάτι αυτό που συνέδεε τα Τσίντζινα με τη μονή. Γεμάτες έλατα οι πλαγιές των βουνών ψηλά, αλλά και κοντά μας μπορούσαμε να δούμε μικρά δεντράκια, ανάμεσα στις πολλές καστανιές, τους κέδρους  και τις καρυδιές που « στόλιζαν » το μονοπάτι.

 Μαγεμένοι προχωρούσαμε παίρνοντας βαθιές ανάσες, κόβοντας αγριολούλουδα, ώσπου να αντικρίσουμε τα πρώτα σπίτια, όχι ανακουφισμένοι, θα έλεγες, αλλά με κάποια στενοχώρια που θα εγκαταλείπαμε τόση ομορφιά !

Ανηφορίσαμε προς το χωριό ( Πολύδροσο η επίσημη ονομασία ) των Τσίντζινων και, αφού περάσαμε από την κεντρική πλατεία με το παλιό πέτρινο Δημοτικό σχολείο, την κρήνη με το παγωμένο νερό ( τα Τσίντζινα εξάλλου βρίσκονται σε υψόμετρο 1.100 μ. ), βρεθήκαμε στον ξενώνα « Πρυτανείο ». Εκεί συναντήσαμε και τους « τουρίστες» και γευματίσαμε παρέα. Ήδη όμως μας είχαν προλάβει στη διαδρομή, πριν ακόμα φτάσουμε στο χωριό, κάποιοι από τους « μεγάλους πεζοπόρους », οι οποίοι θα έτρωγαν σε ταβέρνα της πλατείας του χωριού. Είχαν ξεκινήσει από τον Βασαρά και κάνοντας μια 6ωρη πανέμορφη διαδρομή, στην αρχή δύσκολη σε κακοτράχαλο ανηφορικό μονοπάτι μέχρι τον προφήτη Ηλία αλλά στη συνέχεια ομαλή δίπλα στο ποταμάκι. Στάση εκεί ψηλά για ξεκούραση με θέα στο βάθος τον Ταΰγετο και χαμηλά να ακούγεται να κυλάει το ποταμάκι. Το μονοπάτι σηματοδοτημένο από τον Ορειβατικό Σύλλογο Σπάρτης με  ταμπέλες, παραλληλόγραμμο  μπλε χρώματος φτάνει μέχρι τη Βέροια, με τα πολλά νερά και τις πανέμορφες βρύσες. Από εκεί το μονοπάτι πάει στο μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων και ακολουθώντας το πανέμορφο  Τζιτζινιώτικο ρέμα,  με  ταμπέλες, τρίγωνο  μπλε χρώματος περνώντας μέσα από πλούσια βλάστηση,  φτάνει  στα περιβόλια, στο κάτω μέρος του χωριού Πολύδροσου (Τσίντζινα). Κάναμε τη βολτίτσα μας στο χωριό και ήπιαμε καφεδάκι ή αρωματικό τσάι του βουνού στον πάνω όροφο του « Πρυτανείου », απολαμβάνοντας την πανοραμική θέα προς το υπόλοιπο χωριό από εκεί ψηλά. Κάπου στο βάθος χωμένο σε μια αγκαλιά του απέναντι λόφου ένα ασκηταριό και πιο πάνω ακόμα το ξωκλήσι της Αγια-Μαρίνας. Όχι και τόσο χορτασμένοι από το απαράμιλλου κάλλους τοπίο στη γύρω περιοχή ξεκινήσαμε στις 6 η ώρα από το πλάτωμα μπροστά στον ξενώνα για την επιστροφή μας.

Περάσαμε πάλι, από τον ίδιο δρόμο με τις πολλές στροφές, από τα όμορφα αλλά λίγο ως πολύ έρημα το χειμώνα χωριά των δυτικών παρυφών του Πάρνωνα, με λίγα  παράθυρα φωτισμένα τώρα, θαυμάζοντας από μακριά το αντίγραφο της πρόστασης του Ερεχθείου που έχει φτιάξει κάποιος σε ένα υψωματάκι στις Καρυές.

Φτάσαμε κατά τις 10 στη Νίκαια, ευχόμενοι να μπορέσουμε να ξανακάνουμε του χρόνου την ίδια διαδρομή και να τα καταφέρουμε να μείνουμε περισσότερο στα όμορφα Τσίντζινα, ώστε να τα εξερευνήσουμε περισσότερο!     

{gallery}2014/ekdromi19.10.14{/gallery}