Το Σάββατο, 5 Απριλίου, επισκεφτήκαμε για δεύτερη φορά μέσα στο 2014 τον Παρνασσό, αυτή τη φορά χωρίς μικρά παιδιά, για να πατήσουμε τις κορυφές του. Ξεκινήσαμε από την Αθήνα και, αφού περάσαμε την Αμφίκλεια (Δαδί), συνεχίσαμε  προς τη  βόρεια πλευρά του Παρνασσού,  το  βουνό με το ξακουστό μαντείο των Δελφών, αφιερωμένο στο θεό του φωτός Απόλλωνα, και τον Εθνικό Δρυμό με την πλούσια χλωρίδα και πανίδα του. Ανεβήκαμε μέχρι το Χιονοδρομικό κέντρο του Παρνασσού  «Κελάρια». Από εδώ είχαμε προγραμματίσει δύο διαδρομές. Η μία ομάδα  θα κατέβαινε  μέχρι τη Σουβάλα, με τις γνωστές  πηγές του Βοιωτικού Κηφισού, μέσα από ένα όμορφο μονοπάτι σε μια ρεματιά κάτω από τα έλατα, και η άλλη θα «έπιανε κορυφή». Στο πάρκιγκ ετοιμαστήκαμε: βάλαμε ζεστά ρούχα, γάντια , σκουφιά, μπατόν και γκέτες  και ξεκινήσαμε τη διαδρομή μας μέσα στο χιόνι για την κορυφή.

Με τη βοήθεια του GPS πήραμε το μονοπάτι 22 με τα κόκκινα σημάδια που οδηγεί στη Λιάκουρα.  Περάσαμε δίπλα από τις εγκαταστάσεις του χιονοδρομικού κέντρου, που ήταν κλειστό, γιατί  γίνονταν εργασίες συντήρησης  και αναβάθμισής, του και συνεχίσαμε τη δύσκολη πορεία μας περπατώντας μέσα στο παγωμένο χιόνι. Ο καιρός καλός με λίγα σύννεφα,  ό,τι πρέπει για χειμερινή πορεία. Χαμηλά το χιόνι ήταν λίγο και σε κάποια σημεία φαίνονταν τα βράχια, αλλά ψηλότερα το χιόνι ήταν πολύ περισσότερο . Σε πολλά σημεία κυρίως δίπλα σε θάμνους και σε βράχους  τα πόδια μας χάνονταν μέσα στο χιόνι πέφτοντας στα κενά που υπήρχαν από το λιώσιμο του χιονιού . Οι δύο ψηλότερες κορυφές του είναι η Λιάκουρα στα 2.457 μ., η οποία είναι και η υψηλότερη, και ο Γεροντόβραχος στα 2.367 μ. και ανάμεσά τους βρίσκεται η ράχη Αρνόβρυση, όπου βρίσκεται και το χιονοδρομικό κέντρο. Επιλέξαμε να ανεβούμε μέχρι το Γεροντόβραχο, στο γκρεμό του οποίου, όπως λέει ο θρύλος την αρχαία εποχή ανέβαζαν και έριχναν τους γέρους από μια ηλικία και πάνω, για να μην τους είναι βάρος.

Φτάνοντας λοιπόν στην κορυφή  κοντά σε μια ξύλινη παράγκα καθίσαμε να απαγκιάσουμε από το δυνατό και ψυχρό αέρα που φύσαγε εκεί ψηλά. Η θέα από ψηλά πολύ όμορφη αγναντεύοντας τις απότομες πλαγιές του Παρνασσού. Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, φάγαμε ό,τι πρόχειρο είχε ο καθένας μαζί του, ένα σάντουιτς, ένα φρούτο, ξηρούς καρπούς  με λίγο τσιπουράκι, για να πάρουμε δυνάμεις ξεκινήσαμε πάλι. Πήγαμε μέχρι την κορυφή  στην άκρη του γκρεμού, για να δούμε το βάθος του,  αλλά το δυνατό κρύο και ο ψυχρός αέρας μας ανάγκασαν να επισπεύσουμε την κατάβασή μας. Η κατάβαση του Γεροντόβραχου  από τη νότια πλευρά του εξελίχθηκε σε παιχνιδάκι. Σχεδόν την κατεβήκαμε τρέχοντας. Περπατώντας με τις φτέρνες και βυθίζοντας το πίσω μέρος των παπουτσιών μας στο χιόνι πηγαίναμε πάρα πολύ γρήγορα. Δύο ώρες κάναμε για την ανάβαση  και σε λιγότερο από μια ώρα κατεβήκαμε.  Επιστρέφοντας στα Κελάρια  πήραμε το μονοπάτι για τον Πολύδροσο. Μέσα από μια ρεματιά ανάμεσα από τα έλατα κατεβήκαμε αρκετά χαμηλά και κοντά στο χωριό επιστρατεύσαμε το πούλμαν να μας παραλάβει, μιας και είχαμε  περπατήσει πάνω από 5 ώρες και ίσα –ίσα προλαβαίναμε να βρούμε κάτι για φαγητό στο Πολύδροσο (Σουβάλα). Οι λιγοστοί τουρίστες μας, αφού επισκέφτηκαν τα διάφορα αξιοθέατα της περιοχής, κατέληξαν και αυτοί στο χωριό και πέρασαν την ώρα τους κάνοντας κοντινές βόλτες και  συλλέγοντας στο δρόμο τους όλων των ειδών τα χόρτα που πλουσιοπάροχα δίνει η Ελληνική γη ειδικά αυτή την εποχή.Στην πλατεία του χωριού καθίσαμε  σε μια ταβέρνα, με σήμα τα δυο αγριογούρουνα, ξεκουραστήκαμε, γευματίσαμε και στις 6 το απόγευμα μπήκαμε στο πούλμαν και πήραμε το δρόμο της επιστροφής μας για τη Νίκαια.

{gallery}2014/ekdromi5.4.14{/gallery}